9. Tajna podróż

         Zaplanowali to bardzo dokładnie. Całymi godzinami siedzieli w bibliotece, wertując różne książki i nakreślone ręcznie teksty. Ich plan był bardzo naiwny i niedopracowany, niemniej jednak para szesnastolatków sądziła, że złapali Boga za nogi. Mieli złoto Salazara, mądrość Roweny i nadzieję, że wszystko pójdzie po ich myśli.

         - Wiele z tych książek by nam się przydało – mruknął Salazar, przeglądając jakiś wielki tom. Przez cały czas bawił się pierścieniem, znajdującym się na jego środkowym palcu. – Ale jak to wszystko zabrać. Nawet dwa konie tego nie uniosą. Musielibyśmy zabrać wóz, a przez to będzie nam się ciężej przemieszczać.

Rowena zaśmiała się i wyciągnęła z kieszeni różdżkę. Młody Slytherin był bardzo inteligentnym czarodziejem, jednak czasami myślał zupełnie tak, jak mugole, którymi tak bardzo się brzydził.

         - Znam takie małe zaklęcie – zaczęła i położyła na wypolerowanym stole swoją starą torbę, z którą się nie rozstawała. – Ingentis*

Nic się nie stało. Przynajmniej tak myślał Salazar, który parsknął śmiechem w bardzo złośliwy, nieprzyjemny sposób. Jednak dziewczyna nawet się nie skrzywiła na ten dźwięk.

         - Chyba trochę ci nie wyszło – mruknął młodzieniec, krzyżując ręce na piersiach.

         - Daj mi te cztery książki – poprosiła Rowena, wskazując na najbliższą półkę pełną wypolerowanych, oprawionych w skórę tomów.

Slytherin zrobił, co kazała, choć minę miał bardzo niepewną. Dziewczyna włożyła do torby najpierw jedną książkę, potem drugą i trzecią… gdy włożyła bez najmniejszego problemu czwartą, oczy Slytherina rozszerzyły się ze zdziwienia.

         - Jak to zrobiłaś? – Spytał, analizując w głowie to, co zobaczył. Zupełnie tak, jakby pierwszy raz ujrzał magię.

         - To zaklęcie zmniejszająco-zwiększające – odpowiedziała. – Do małej torby mogę włożyć wszystko, co zechcę. Dzięki niemu torba nie jest także cięższa, to bardzo praktyczne.

Salazar podniósł torbę. Faktycznie. Nie była tak ciężka, jak mu się wydawało. Wręcz przeciwnie, prawie nic nie ważyła. Slytherin uśmiechnął się z zadowoleniem, jakby to on wpadł na pomysł zaklęcia zmniejszająco-zwiększającego. Ich problemy związane z transportem istotnych, acz ciężkich i nieporęcznych przedmiotów w jednej chwili zniknęły.

         - Czyli możemy wyruszyć wcześniej, niż planowaliśmy – ucieszył się.

Zaczął zdejmować z półek książki i wkładać do torby. Był pełen zapału, a w domu nic go nie trzymało. Tak naprawdę nie miał ani z matką, ani z ojcem zbyt dobrych relacji, był po prostu ich synem, który musiał zdobywać wykształcenie, a kiedy przyjdzie odpowiednia pora, poślubić jakąś równie bogatą i zmanierowaną pannę z dobrego domu, której prawdopodobnie nigdy nie pokocha, a będzie musiał znosić ją przez całe lata z nadzieją, że pewnego razu cierpienie związane z nieudanym małżeństwem złagodzą ciepłe ramiona kochanki i jej chętne, rozłożone nogi. Rowena natomiast zasmuciła się trochę na wieść, że najprawdopodobniej prędzej wyruszą. Zżyła się z mieszkańcami tego dworu, a wygodne życie bardzo jej odpowiadało, z niechęcią myślała o powrocie do sypiania na zimnym, twardym sienniku pod postrzępionym, starym kocem, o trudach podróży i nieprzyjemnej, chłodnej, deszczowej angielskiej pogodzie. No i nie chciała jeszcze rozstawać się z matką. Przez te wszystkie lata mogły liczyć tylko na siebie, serce jej krwawiło, kiedy myślała o pożegnaniu, jednak nie chciała, aby Salazar zauważył, że zaczęła się wahać.

         - Nie lepiej będzie trzymać się planu? – Zaproponowała, siląc się na obojętność, choć w oczach młodzieńca już zapaliły się podejrzliwe iskierki. – Nie chcę się jeszcze rozstawać z matką.

Slytherin wepchnął do torby bez żadnego wysiłku czternastą książkę.

         - Ile ty masz lat? – Zadrwił. – Dziewczęta w twoim wieku już są dawno po ślubie, a ty nadal trzymasz się spódnicy mamusi? Przecież jesteś już dorosła.  

Zaśmiał się cicho pod nosem. Nawet nie próbował jej zrozumieć. Mimo że towarzystwo dziewczyny bardzo go zmieniło, wciąż pełen był ignorancji i pustej wyniosłości, które były efektem szesnastu lat ciągłego pobłażania. Od kiedy tylko nauczył się chodzić, matka wmawiała mu, że jest Małym Księciem, który pewnego dnia odziedziczy bajeczną fortunę ojca, co czyniło go lepszym od każdego. Jednak Rowena nie dała się tak łatwo zbić z tropu. Już dawno przestała zwracać uwagę na to, co przy nim mówi, dlatego natychmiast mu się odgryzła:

         - Gdybyś był prawdziwym mężczyzną, już dawno spełniłbyś oczekiwania swego ojca i znalazł kobietę, która dałaby ci syna, ale ty nadal wolisz gzić się z mugolskimi dziewkami jak wieśniak.

Brwi jej drgnęły, a Rowena wstała i wydęła wargi. Była przekonana, że te słowa dotknął Salazara i sprawią, że ten ryknie na nią, ile tylko sił w płucach, jednak się pomyliła.

         - Nie denerwuj się – zawołał za nią, kiedy zmierzała już ku drzwiom swym dumnym, energicznym krokiem. – Jeśli cię to zbawi, to wyruszymy za tydzień.

Rowena zatrzymała się i zrobiła minę tak wyniosłą, na jaką ją było stać.

         - Nie – zaprotestowała. – Możemy ruszać nawet jutro, skoro tak zadecydowałeś. Idę się pakować.

Wzięła od Slytherina pełną ksiąg torbę i opuściła bibliotekę. Już bez problemów trafiała do swojej sypialni. Przez całą drogę zastanawiała się, co stanie się z jej matką, kiedy ona i Salazar po prostu znikną. Wtedy Anastasia nie miałaby już kogo nauczać, chyba że młodszą siostrę Małego Księcia, która była jeszcze na tyle mała, że nie potrafiła ani pisać, ani czytać. Ba, mała, słodka Tekla nie potrafiła nawet mówić.  

         Ale Rowena musiała myśleć o właśnie takich dziewczynkach jak ona. Dzieci muszą uczyć się magii w profesjonalnych szkołach, a nie w domu po nocach, w tajemnicy przed ludźmi z wioski. To nie były dobre czasy dla czarownic i czarodziejów, ale właśnie teraz powinno powstać miejsce, w którym ludzie tacy jak ona czy Salazar mogliby poczuć się naprawdę swobodnie, a ich talenty nie byłyby już przekleństwem zesłanym przez Szatana, a darem ofiarowanym przez Boga.

         Rowena weszła do sypialni, którą jej przydzielono i zaczęła pakować wszystkie swoje rzeczy do torby. Przyszło jej do głowy, że mogłaby zatrudnić swoją matkę jako nauczycielkę, kiedy tylko uda im się znaleźć odpowiednie miejsce i chętnych do nauki. Gdzieś w tył głowy ugodziła ją okropna myśl. A jeśli pomysł z założeniem szkoły nie przyniesie oczekiwanych rezultatów? Jeśli ludzie będą tak strasznie się bać zdemaskowania, że zrezygnują z kształcenia dzieci?

Trzeba myśleć pozytywnie, pomyślała Rowena, wpychając do torby drugą i ostatnią zarazem parę butów. Rozejrzała się po pokoju w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby się jej jeszcze przydać. Piękne, ręcznie tkane poduszki, bajecznie drogie narzuty, drogocenne naczynia… Której z tych rzeczy młoda czarownica mogłaby potrzebować podczas męczącej, trudnej podróży do nikąd? Tak naprawdę nie wiedzieli, gdzie mają się udać, mieli jedynie zarys planu. Dopiero teraz, kiedy Rowena stała pośrodku pięknie urządzonej sypialni zdała sobie sprawę z tego, jak proste były ich przemyślenia w odniesieniu do rzeczywistości. Kiedy nadejdzie prawdziwe zagrożenie, nie pomogą im nawet czary, ale wszystko było już gotowe. Nie mogli się wycofać. Gdy doszła do wniosku, że wszystko już zostało spakowane, napisała na kartce pergaminu wiadomość dla matki i zostawiła ją na stoliku w otoczeniu nowych świec.

         Słońce już dawno schowało się za horyzontem, ale Rowena nadal nieprzerwanie studiowała bardzo niedokładną mapę Szkocji. Zdawała sobie sprawę z tego, że jest utalentowaną czarownicą, niemniej jednak wciąż zbyt mało umiała i miała niewielkie doświadczenie, co wywoływało w niej paraliżujący strach. Nagle rozległo się ciche pukanie do drzwi. Dziewczyna wepchnęła butem swoją torbę pod łóżko i przywołała na twarz sztuczny uśmiech, ale okazało się, że to tylko Salazar zażyczył sobie ją odwiedzić.

         - Widzę, że nie żartowałaś – mruknął, patrząc na otwartą, całkiem pustą szafę.

Rowena natychmiast wstała i zamknęła drzwiczki na wypadek, gdyby i matce zebrało się na wieczorne odwiedziny.

         - Oczywiście, że nie. Spakowałam się i tobie też bym radziła to zrobić, zanim nasze zachowanie wyda się zbyt podejrzane – odpowiedziała z ostrym wyrazem twarzy, choć w środku poczuła ukłucie wyrzutów sumienia, że tak niegrzecznie dziś go potraktowała.

Salazar usiadł na krześle przy stole. Nie wyglądał tak, jakby się przejął jej słowami, chociaż w duszy w pewien sposób bolało go, że Rowena tak źle o nim myśli. Nie, żeby to, co mu rzekła nie było prawdą. I to go właśnie najbardziej gryzło, jednak nie mógł zmienić przeszłości, która zresztą i tak bardzo mu odpowiadała.

         - Jestem gotowy od trzech dni – oznajmił z dumą. – Ale musiałem teraz zrobić to od nowa, urzynając tego twojego zaklęcia.

Rowena zaśmiała się cicho, lecz naprawdę czuła, jakby ogromna kula lodu opadła jej na dno żołądka. Z jednej strony poczuła się mile połechtana, że Salazar był gotów przyznać, iż nie słyszał o jakimś zaklęciu, które było doskonale znane młodej Ravenclaw. Z drugiej strony zaś maleńki płomyczek nadziei został brutalnie zdmuchnięty przez słowa jej towarzysza. Do tej pory wciąż w pewien sposób łudziła się, że zostaną w tym zamku jeszcze jeden dzień dłużej.

- Wychodzisz już? – Zapytała po chwili. – Bo ja chciałabym jeszcze odwiedzić matkę. No wiesz… Zanim wyruszymy w podróż.

Salazar wzruszył tylko ramionami, choć poczuł się nagle zepchnięty na boczny tor. Nienawidził tego uczucia, gdyż od zawsze był przekonany o swojej cudowności.

         - Mogę odejść – mruknął niezadowolony.

Widząc naglące spojrzenie Roweny wstał i powoli opuścił komnatę, a dziewczyna podążyła za nim i zamknęła drzwi. Bez pukania nacisnęła klamkę do pokoju Anastasii i zajrzała do środka. Jej matka spała już od dawna. Długie, grube kotary przysłaniały wysokie, dziwaczne okna, a w całej sypialni panował mrok. Rowena wemknęła się na palcach do środka i usiadła na brzegu łóżka, które skrzypnęło cichutko. Przez moment patrzyła na spokojną twarz matki, świadoma, że może jej już nigdy nie ujrzeć.

*

         Słońce nie myślało jeszcze o wstaniu, kiedy dziewczyna została brutalnie obudzona przez Salazara. Wrzasnęłaby z przerażenia, gdyby ten nie zakrył jej zapobiegawczo ust dłonią. Rowena nie była przyzwyczajona do tego, że do jej komnaty wchodził bez zaproszenia mężczyzna, nawet, gdy był to Salazar Slytherin, z którym spędzi najprawdopodobniej najbliższe miesiące sam na sam. Odtrąciła jego rękę i niemal wyskoczyła z łóżka. Młodzieniec naiwnie miał nadzieję, że czarownica będzie odziana jedynie w nocną koszulę, jednak ta położyła się spać w ubraniach, jakby podejrzewała, że dziedzic odwiedzi ją nad ranem. Rowena podeszła do okna i wyjrzała przez nie. Niebo było równie czarne, jak w środku nocy, a gwiazdy lśniły na nim prawie tak mocno jak wieczorem, choć nad horyzontem widniały już fioletowe ślady szybko nadchodzącego poranka.

         - Chodź, tylko staraj się być cicho – szepnął do niej Slytherin.

Na ramieniu dyndała mu skórzana torba. Najwyraźniej do niej upchnął wszystkie swoje ubrania i rzeczy osobiste. Rowena stwierdziła, że nie może być ich mało, gdyż młodzieniec uwielbiał się stroić, podkreślając wykwintnymi szatami swój status. Jednak musiała przyznać, że o wszystkim pomyślał, gdyż po drodze nie spotkali żywej duszy.

Slytherin przyprowadził dwa konie. Do jednego przyczepione były dwa duże worki, a do drugiego zwinięte skóry i koce.

         - Tutaj mamy prowiant – oświadczył nieco głośniej, wskazując na dwa worki.

Pomógł Rowenie wejść na brązowego konia, po czym sam wskoczył na groźniej wyglądającego czarnego rumaka. Obejrzał się ostatni raz. Wiedział, że już nigdy nie zobaczy swego rodzinnego dworu, jednak nie czuł smutku. Teraz jego domem miała być szkoła, którą musiał wybudować od podstaw, a miał do pomocy jedynie niedoświadczoną kobietę. To było wyzwanie, którego z chęcią się podjął.  

~*~

Wybaczcie, że na razie nic się nie dzieje, ale jestem ostatnio tak strasznie zajęta, że aż brak słów. Mam jeszcze godzinę, żeby napisać rozdział na Siostrzenicę, więc się nie rozpisuję xD Obiecuję, że następna notka będzie lepsza. Dedykacja dla Pepy :*

* Ingentis – zaklęcie zwiększająco-zmniejszające, wymyślone przeze mnie. Słowo to pochodzi z łaciny i oznacza „wielki”.