10. "To była tylko przygoda, prawda?"

Rozdział zawiera wątek erotyczny, treści nieprzeznaczone dla dzieci, dlatego życzę miłego czytania xD

         Deszcz lał przez cały dzień odkąd tylko wzeszło słońce. Kopyta koni zatapiały się w błocie, co tylko opóźniało podróż. Salazar sądził, że taka delikatna, wrażliwa dziewczyna jak Rowena będzie przez cały czas narzekać. A to, że za mokro, to za gorąco… Jednak ta nie powiedziała ani jednego złego słowa na od chwili, gdy Either zniknęło za horyzontem. To Slytherin o wiele bardziej miał ochotę sobie pozrzędzić na paskudną pogodę i trudy podróży, choć wiedział, że nie powinien tego robić, wszak mężczyźnie nie przystoi uskarżać się na tak przyziemne sprawy jak zmęczenie. Nie przywykł do zimna, głodu i niewygód w przeciwieństwie do Roweny, dla której takie warunki były niemal codziennością. Przez prawie cały dzień nie odzywała się do swego towarzysza, gdyż wiedziała, że wystarczy jedno nieprzemyślane słowo, aby zirytowany Salazar wybuchł i wszczął sprzeczkę zaraz na samym początku ich wyprawy.

         Nadszedł wieczór. W ostatniej chwili udało im się znaleźć jakąś dziurę w skałach, przez które się teraz przedzierali. Mieli do wyboru jeszcze nocleg pod koronami drzew w lesie, jednak deszcz zacinał tak ostro, że woleli nie ryzykować zapalenia płuc. Niewielka jaskinia w skałach nie była specjalnie wygodna, lecz Rowena wynalazła sprytne zaklęcie, by uchronić ich przed zmoknięciem, podczas gdy Salazar znalazł jakieś mokre kawałki drewna, wysuszył je jednym zaklęciem i szybko rozpalił ognisko. Rowena usiadła przy nim, rozcierając skostniałe z zimna ręce.

         - Obserwuję cię od kiedy tylko wyruszyliśmy w drogę – odezwał się Salazar, grzebiąc w skórzanej torbie. – I nie usłyszałem ani słowa na temat nieprzychylnej pogody czy zimna…

         - Bo nie mam powodów do narzekań. Zawsze mogło być gorzej, no i w końcu się na to zdecydowaliśmy – odparła Rowena, wstając z zimnej, twardej skały. – Czuję, że teraz naprawdę robimy coś dobrego. Idę spętać konie.

Slytherin został sam. Patrzył, jak prawie siedemnastoletnia dziewczyna doskonale radzi sobie z pętaniem trzech koni. Oczywiście sam zrobiłby to lepiej, jednak nie mógł wyjść z podziwu dla zaradności swej towarzyszki. Była wszak tylko kobietą, a myślała trzeźwo i rozsądnie, jak niejeden inteligentny mężczyzna, nie tracąc jednocześnie szlachetnego wdzięku, który cechował każdą wykonywaną przez nią czynność. Salazar zaczął się cieszyć, że będzie z niej jakiż pożytek. Owszem, bardzo chciał czymś się wykazać i udowodnić Rowenie, że może na niego liczyć, jednak coś w środku podpowiadało mu, że to nie jest zabawa i pakowanie się w niebezpieczne sytuacje aby zaimponować kobiecie byłoby nierozsądne i tylko rozwścieczyłoby drażliwą Ravenclaw.

         W końcu Rowena wróciła. Była przemoczona do suchej nitki i drżała z zimna, choć twarz miała zaciętą. Wcisnęła się w kąt niewielkiej jaskini, starając się nie patrzeć na Salazara, który rozłożył na ziemi pomarańczową, włochatą skórę jakiegoś egzotycznego zwierzęcia i okrył Rowenę brązowym kocem. Ta natychmiast zaczęła głośno protestować, nie chciała, aby młodzieniec pomyślał, że jest jedynie nieporadną dziewczyną, o którą nieustannie trzeba się troszczyć. Być zależną od mężczyzny… Tego nie chciała choćby za cenę swego bezpieczeństwa.

         - Dość – przerwał jej stanowczo Slytherin. – Dostaniesz zapalenia płuc i umrzesz. Martwa nic nie zdziałasz w naszej sprawie. Tego chcesz?

Czarownica nie odpowiedziała, a twarz nieco jej się rozluźniła. Pierwszy raz ujrzała w nim prawdziwego człowieka, a nie tylko wypchaną złotem i trucizną marionetkę. Poczuła, że Salazar naprawdę chciał się o nią zatroszczyć. Przysunął się do niej i objął ja ramieniem, starając się, aby nie było w tym nic dwuznacznego. Rowena zmroziła go spojrzeniem, choć w środku już miękła w jego silnym, prostym uścisku. Nigdy wcześniej nie czuła też tego dziwnego, przyjemnego łaskotania gdzieś w okolicy brzucha.

- Masz mokre włosy, wysuszę je – zaproponował, ale Rowena zaprotestowała uprzejmie.

Slytherin patrzył, jak gruby, ciemny warkocz dziewczyny robi się całkiem suchy. Teraz jej włosy wyglądały na bardzo napuszone, ale ich właścicielka stwierdziła, że na tej wyprawie nie musi wyglądać jak na balu. Mały Książę już dawno zauważył, że Ravenclaw nie jest próżną, materialistyczną dziewuchą, choć bez wątpienia miała manierę, która wynikała bardziej z urodzenia, niż wychowania i to go nieco raziło. Niemniej jednak od pierwszego spotkania Salazar czuł do niej słabość, im bardziej grała obojętną, tym bardziej pociągała go swoim smukłym, niezwykle już kobiecym ciałem, które skrywała skrzętnie pod brzydkimi, starymi szatami, szlachetnością swej twarzy i tajemnicą, która spowijała całą jej postać.

- Jesteś taka piękna – wyszeptał Salazar i wyciągnął z jej dłoni różdżkę. – Dlaczego jesteś taka oziębła? Nie pozwalasz się do siebie zbliżyć nawet na stopę…

Ujął jej zaczerwieniony policzek, a, ku jego zaskoczeniu, Rowena nie odwróciła głowy. Zajrzał w jej wielkie, przypominające dwa rozmigotane onyksy oczy, które teraz przysłonięte były nieznacznie powiekami, a dziewczyna speszyła się trochę. Pierwszy raz straciła pewność siebie, oczarowana wrażliwością, którą okazał Salazar.  

- Nie jestem oziębła. Nie chcę jedynie zajmować nas sprawami, które nie są w tej chwili istotne – odpowiedziała, a jej głos stał się miękki i delikatniejszy.

Slytherin potraktował to jako zgodę na wykonanie następnego kroku. Albo i nawet dwóch. Pochwycił jej usta w łapczywym, acz niepewnym pocałunku, wyczekując na odpowiedź czarownicy. Z początku była zaskoczona, lecz subtelność dotyku młodzieńca całkowicie ją zahipnotyzowała. Przestała myśleć rozsądnie, dała się mu złapać w sidła, lecz w tej chwili liczyła się już tylko jego bliskość. Tej nocy przyzwoliłaby mu na wszystko, czego by od niej zażądał. Kiedy odchylił jej głowę na bok i zaczął całować ją po szyi, nie potrafiła skupić się już na niczym innym. Nagle chłód, przemoczone ubrania i zimne, niewygodne miejsce przestały mieć dla niej znaczenie. Pożądanie wypełniło ją w jednej chwili, a rozkosz przechodziła ją falami, od skóry na szyi dreszcze wędrowały nierównomiernie po plecach, piersiach i talii, jakby delikatne niczym najlżejsze tkaniny gładziły jej ciało. Ale nie, nie były to miękkie niczym powietrze materiały, tylko ręce Salazara, które błądziły po jej plecach w poszukiwaniu guzików, próbując zachłannie wydobyć jej kuszące ciało z szorstkich szat, w które była odziana. W końcu wyczuł pod palcami okrągłe zapinki. Oczekiwał na jakąś reakcję ze strony Roweny, gdy tylko zsunął z jej ramion suknię, ale ona tylko obejmowała go za szyję i bezwładnie leżała na włochatej skórze, jak szmaciana lalka, oczekując, aż młodzieniec da upust ich niecierpliwości.

Salazar odsunął się od niej na chwilę. Dziewczyna miała zamknięte oczy, lecz usta lekko rozchylone. Kiedy poczuła, że wszystko nagle ustało, rozchyliła powieki i spojrzała na niego z narastającą ciekawością, a jej ciemne oczy przygasły, jakby przysłoniła je mglista kotara. Slytherin przygniótł ją własnym ciężarem i wsunął między jej wargi swój język. Poczuł swego rodzaju ulgę, kiedy wyczuł, że Rowena oddaje zachłannie pocałunki. Jej ręce odnalazły srebrną zapinkę od jego czarnego, uszytego z ciężkiego brokatu kaftana. Chwilę później już wbijała paznokcie w nagie plecy chłopaka, który wciąż gorączkowo usiłował rozdziać ją z wielowarstwowych szat. Stopniowo zaczęło się im robić za gorąco od ogniska, mimo że poza niewielką, zaledwie dwumetrową jaskinią o bardzo niskim sklepieniu padał lodowaty deszcz.

Salazar nareszcie odrzucił jej suknię na bok, a jego oczom ukazała się długa, poszarzała koszula, która skrywała najbardziej pożądane zakątki ciała dziewczyny. Bez chwili wahania odrzucił i tę suknię, a jego oczom ukazały się zgrabne, wąskie biodra, długie nogi, piękne ramiona, a wszystko odziane było aksamitną, niemalże białą skórą. Mimo kontaktu z szorstkimi i starymi tkaninami, nie utraciła swej miękkości i delikatności. Rowena miała małe, kształtne piersi, zupełnie inne od tych, w których gustował młody dziedzic. Mimo to pokrył je pocałunkami, a w tym czasie Rowena zsunęła z niego spodnie. Robiła to instynktownie, jej matka nigdy nie wytłumaczyła jej, na czym tak naprawdę polegają relacje damsko-męskie, teraz jednak zachowywała się tak, jakby nie pierwszy raz znalazła się z chłopcem w tak intymnej sytuacji. Salazar rozchylił jej nogi ręką i ostrożnie wsunął nabrzmiałego członka w jej sekretne miejsce. Przez chwilę czuł swego rodzaju opór, lecz w momencie, gdy użył nieco więcej siły, wszedł w nią całkowicie, a z ust Roweny wyrwało się pierwsze, spazmatyczne westchnienie. Pierwszy raz czuła tak intensywną mieszaninę bólu i rozkoszy, które toczyły ze sobą bój z każdym płynnym, mocnym ruchem Slytherina. On natomiast, wsłuchany w odgłosy, które wydawała dziewczyna, całkowicie zatracił się w namiętnym akcie, zapominając o chłodzie i niebezpieczeństwie nocy, która ich otaczała. Już od tak dawna nie był w bliskim kontakcie z kobietą, że teraz nie mógł powstrzymać ognia, który zaczynał się w głowie, biegł przez całe ciało, a kończył na niepozornym, acz walecznym członku, który atakował jęczącą z rozkoszy Rowenę. Jedwabiście miękka, ciasna, wilgotna od płynów i krwi jaskinia pochłaniała zesztywniałego węża z każdym coraz szybszym i chaotycznym pchnięciem, aż w końcu została zalana perłowo białym, gorącym jadem

*

Rowena leżała na lewym boku, wpatrując się tępo w zwęglone, czarne szczątki drewna, które niedawno płonęły jeszcze jasnym, wesołym płomieniem. Myślała o tym, co wydarzyło się tej nocy. Całkowicie straciła głowę, dała się oczarować delikatności i wrażliwości młodzieńca, który był dla niej teraz złośliwym, dbającym o swoje potrzeby łobuzem. Odebrał jej skarb, który chciała ofiarować komuś, kto ją poślubi, nienawidziła się za to, że utraciła rozsądek. I to dla kogo!

Parę minut później usłyszała cichy pomruk, a Salazar poruszył się. Objął ją od tyłu w talii i pocałował w kark. Czuł się cudownie zrelaksowany i zadowolony, wciąż nawiedzały go wspomnienia wczorajszego wieczora. Nie mógł uwierzyć, że w końcu mu się udało. Już od wielu tygodni nie miał kobiety, tak skupił się na planowaniu wyjazdu oraz zmienieniu uczuć Roweny, że całkiem zapomniał o grzeszeniu z mugolkami z okolicznych wiosek. Ravenclaw stała się jego małą obsesją, która poruszała jego serce.

- Jak spałaś? – Zapytał, wciąż wtulając twarz w ciepłe plecy dziewczyny.

Rowena wzruszyła lekko ramionami. Nie czuła nienawiści, lecz niechęć, bardzo chciała, aby Salazar przestał ją obejmować. Subtelne, elektryzujące dreszcze pożądania rozpłynęły się wraz z końcem ich stosunku, a ciepły skurcz sympatii ustąpił, kiedy sobie uświadomiła, co uczyniła. I co zrobił jej Slytherin.

- Bardzo dobrze – mruknęła, siląc się na obojętność. – To, co się stało… To była tylko przygoda, prawda?

Młodzieniec milczał. Twarz wciąż przyciskał do karku czarownicy, lecz jego ciało zesztywniało, a dłonie zrobiły się zimne. Nie spodziewał się po niej tak racjonalnego podejścia do całej sprawy. Nie sądził, że jakakolwiek kobieta, która bliżej pozna mężczyznę i spędzi z nim noc, tak chłodno potraktuje to, co się między nimi wydarzyło i będzie chciała wrócić do codzienności. I, choć serce chłopaka zostało w pewien sposób zranione, nie mógł jej pokazać, że przez cały czas liczył na coś więcej. Nie zniósłby odrzucenia.

- Tak – odpowiedział Salazar, a w ustach całkiem mu zaschło. – Ale takich nocy może być więcej. Ile tylko będziesz chciała.

Rowena zaczęła się ubierać. Musiała przyznać, że to, co wczoraj zrobiła z Salazarem było bardzo przyjemne. Nigdy nie przeżyła czegoś podobnego, a doznania z tym związane były niepowtarzalne i bardzo ją kusiło, aby jeszcze kiedyś skorzystać z jego propozycji. Teraz, kiedy już straciła to, co najcenniejsze dla kobiety, było jej wszystko jedno, choć wciąż była zła na Slytherina. Nie chciała dawać mu złudnych nadziei, aby też nie budzić ich w sobie.

- Będę pamiętać – odparła chłodno. – Musimy skupić się na naszym celu. Nie mam czasu na romanse. Zapnij mi szatę.

Usiadła plecami do niego, a Slytherin spełnił jej prośbę. Ręce wciąż miał zimne, a w środku coś gryzło go niemiłosiernie. Oczekiwał, że Rowena z czasem całkowicie mu ulegnie, jednak była dlań jedną wielką nierozwikłaną zagadką, nie miał pojęcia, jak ją podejść. W nocy miała chwilę słabości, jednak Salazar nie miał pewności, że to kiedyś się powtórzy. A on nie należał do osób cierpliwych.

- Spodziewałem się takiej odpowiedzi – mruknął, kiedy już sam się ubrał.

Rowena już dawno przygotowała wszystko do odjazdu. Przewróciła oczami, kiedy obserwowała, jak Slytherin zadeptuje na wszelki wypadek zimne resztki ogniska. Zachowywał się tak, jakby miał dwie lewe ręce i nogi. Spodziewała się, że to ona będzie jak kula u nogi podczas ich wyprawy, a okazało się całkiem odwrotnie. Salazar w ogóle nie przywykł do życia poza wygodnymi komnatami wyglądającymi tak, jakby były z zupełnie innej epoki. Dosiadła swojego konia i czekała cierpliwie, aż jej towarzysz będzie już gotowy. Nie chciała komentować jego nieporadności, gdyż czuła, że to, w jaki sposób go potraktowała, musiało bardzo mocno ugodzić w jego męską, delikatną niczym skorupka jajka dumę. Kiedy czarodziej już wdrapał się na swojego rumaka, dziewczyna pogoniła swojego, uderzając go piętami w oba boki. Slytherin dogonił ją dopiero po kilku minutach.

- Jesteś na mnie zła? – Wydyszał, wciąż poganiając swego konia.

- Nie – zabrzmiała krótka odpowiedź. – Po prostu zastanawiam się, ile było takich głupich gąsek, które w tak perfidny sposób wykorzystałeś.

Salazar westchnął ciężko. Zupełnie tak, jakby słyszał własną matkę. Miał nadzieję, że z chwilą, gdy odszedł od rodziny, pozbędzie się jej ciągłego kontrolowania. A tak, odnalazł swoją matkę w Rowenie. Mimo że wciąż czuł do niej słabość, poczuł narastającą z każdą sekundą irytację.

- Przecież nie opierałaś mi się wczoraj – rzekł.

- To też nie znaczy, że się zgodziłam – odparła beznamiętnie. – Ja tylko nie protestowałam. Wiedziałam, że tym w końcu będziesz musiał postawić na swoim.

- Czyli nic do mnie nie czujesz? – Spytał, a jego żołądek skurczył się boleśnie. Podświadomie znał już odpowiedź, ale chciał się upewnić. Lubił wiedzieć, co się dzieje.

- Nie – odwróciła głowę i spojrzała mu prosto w oczy. – Nic do ciebie nie czuję.

Ponagliła konia, który pognał szybciej przez pokryte trawą wzniesienia. Włosy wyplątały się jej ze wstążek, które teraz powiewały za nią i furkotały na wietrze. Czuła do siebie obrzydzenie, a na Salazara była obrażona. Wiedziała, że źle zrobiła, łamiąc tą nie do końca szczerą odpowiedzią jego nadzieje, ale rozsądek wziął górę nad pragnieniami. Romanse były w tej chwili ostatnią rzeczą, której potrzebowała. Slytherin nie był odpowiednim kandydatem na przyszłego męża, a Rowena panicznie bała się, że mogłaby poczuć do niego coś więcej, niż tylko ślepe pożądanie. Mogłaby go pokochać, a wtedy oboje zapragnęliby ślubu, domu, rodziny, dzieci… Ich plany ległyby w gruzach. Na niczym nie zależało jej tak, jak na szkole magii.  

Słysząc tętent kopyt konia Slytherina, jeszcze bardziej ponagliła konia. Ten zbiegał już z wyjątkowo dużego wzniesienia, gdy nagle pośliznął się na mokrej trawie. Nogi poplątały mu się, a Rowena spadła z niego i sturlała się na sam dół. Pociemniało jej przed oczami. Zdążyła tylko poczuć przeszywający ból w czaszce i straciła przytomność.

~*~

Jak obiecałam, dałam tę scenę erotyczną. I cóż, jeśli myślicie, że to opowiadanie będzie takie banalne i przewidywalne, to mylicie się. Jednak na razie nic więcej nie powiem. Mam tylko nadzieję, że się podobało. Jutro mam konkurs recytatorski, więc muszę jeszcze trochę się pouczyć. Dedykacja dla Eles, bo tak mnie z tym rozdziałem ponaglała xD