4. Zaczytana

Od wydarzenia nad magiczną fontanną minęło kilka dni. Rowena miała serdecznie dość towarzystwa panicza Salazara, który najwyraźniej nie podzielał jej uczuć. Za każdym razem, gdy widywał ją na korytarzu albo w ogrodzie, chciał z nią porozmawiać, ale zanim zdążył powiedzieć choćby jedno słowo, dziewczyna mijała go i znikała gdzieś na resztę dnia. Salazar szukał jej wielokrotnie, ale jego wysiłki szły na marne. Ja jednak mogę wspomnieć, gdzie tak naprawdę ukrywała się Rowena. Była w takim miejscu, gdzie młody Slytherin znalazłby ją natychmiast, gdyby trochę pomyślał. Ale mówi się, że ludzie zwykle nie widzą tego, co mają pod nosem.

Po spotkaniach z Salazarem, Rowena uciekała do lasu, który należał do rodu Slytherinów od pokoleń. Na jego skraju też został wybudowany ich rodzinny dom. Wspinała się wtedy na drzewo, siadała na najbardziej rozłożystej gałęzi i poddawała się nauce. To ją odprężało. I mimo że znała prawie na pamięć treść notatek, którymi były jej książki, to czytała je z niezwykłą dokładnością. Była uzależniona od czytania. Nieważne, czy były to gryzmoły na murach miasta, czy prawdziwe, bardzo drogie książki. Sama też prowadziła pamiętnik, ot tak, żeby tylko pisać. Nie myślała, że kiedyś może go zostawić dzieciom, czy też sprzedać jako ciekawą książkę.

Pewnego ciepłego dnia, pierwszego po ulewie, która miała miejsce również i w tych rejonach, Rowena wybrała się na spacer po ogrodzie przełożonego swojej matki. Widziała go już kilkakrotnie, ale za każdym razem gdy po nim spacerowała, wyglądał jeszcze ciekawiej, niż zwykle. Przechodziła właśnie przez altanę różaną, kiedy usłyszała za sobą czyjś cichy głos:

- Piękny kwiat dla pięknej pani.

Odwróciła się i zauważyła stojącego tuż za nią Salazara Slytherina. Uśmiechał się jak zwykle z wyższością, ale tym razem nie próbował już jej pocałować. Ubrał jej na głowę wianek z czerwonych róż, który wcześniej sam uwił za pomocą różdżki. Rowena zmarszczyła groźnie brwi, ale wiedziała, że napaść na syna dziedzica byłaby niegrzeczna i nie na miejscu. Domyśliła się już dawno, że dziedzic tak naprawdę tylko się z nią drażni i nie żywi wobec niej żadnych cieplejszych uczuć.

- Dziękuję, to bardzo miłe – podziękowała grzecznie i ruszyła w dalszą drogę. Salazar jednak postanowił dotrzymać jej kroku.

- Nadal jesteś na mnie zła? – Zapytał.

- Nie – odpowiedziała krótko Rowena. – Po prostu chcę zostać sama.

Przyspieszyła kroku, ale młodzieniec pobiegł za nią, najwyraźniej rozbawiony jej manierą.

- Dobrze wiem, że jesteś na mnie zła – Salazar nie dawał za wygraną. – A ja jako dziedzic zakazuję ci tego.

Rowena zatrzymała się gwałtownie. Slytherin już nie miał wątpliwości. Na twarzy dziewczyny malował się czysty gniew. Gdyby nie to, że specjalnie ją podpuszczał, oburzyłby się, że jakaś córka zwykłej nauczycielki śmie patrzeć na niego z taką śmiałością. Postanowił jednak dać sytuacji się rozwinąć. Sztywność Roweny aż prosiła się o to, by ją złamać.

- Jeśli myślisz, że twoja pozycja i majątek pozwalają ci mówić każdemu, co ma robić, to grubo się mylisz – warknęła. – Oto ja jestem zła, wbrew twojemu zakazowi.

Wbiegła do lasu, a chusta, którą miała na ramionach, falowała za nią jak ogon puszystego, czarnego kota. Salazar stał w miejscu, nawet nie próbował jej gonić. Był w szoku, że tak uległa dziewczyna, jak Rowena, może pokazać swój prawdziwy charakter. Pewien był, że piętnastolatka po prostu spuści skromnie oczy, jednak nie docenił jej. Kiedy ujrzał ją po raz pierwszy, od razu mu się spodobała. Wiedział, że prędzej czy później mu ulegnie, przecież nie z takimi dziewczynami już sobie doskonale radził, choć on sam miał zaledwie piętnaście lat. Jednak nie sądził, że Rowena okaże się tak nieuchwytną zwierzyną, którą przecież musiał mieć.

Rowena zatrzymała się gdzieś niedaleko jakiejś polanki. Zauważyła drzewo z grubymi, rozłożystymi konarami, które aż się prosiło o to, aby się na nie wejść. Bez problemu wdrapała się na nie, wyciągnęła z torby jeden ze zwojów pergaminu i pogrążyła się w jego lekturze, choć tak naprawdę nie myślała o tym, co czyta. Jej wzrok przesuwał się po tekście, ale młoda Ravenclaw rozmyślała o tym, co wydarzyło się chwilę temu. Wiedziała, że zachowała się bardzo niegrzecznie wobec dziedzica i obawiała się, że będzie musiała ponieść przykre konsekwencje swojej pyskówki. Serce wciąż łomotało jej mocno w piersi po części z wysiłku, a po części ze zdenerwowania, które wciąż targało jej ciałem. Teraz, kiedy już emocje w niej opadły, stwierdziła, że nie powinna pozwolić na to, aby Salazar ją sprowokował. Okazała słabość, ponieważ dała wciągnąć się w grę, którą Mały Książę prowadził od ich pierwszego spotkania. Była na siebie jeszcze bardziej zła, niż na niego.

Slytherin bez trudu znalazł Rowenę po kilkunastu minutach. Siedziała a drzewie, czytając coś uporczywie. Najwyraźniej nie zdawała sobie sprawy z jego obecności. Młodzieniec stał przez chwilę i wpatrywał się w nią, a szyderczy uśmiech natychmiast zniknął z jego twarzy. Teraz, kiedy na jej twarzy nie malowała się chłodna obojętność bądź gniew, wyglądała naprawdę… pięknie. Miał już wiele dziewcząt odznaczających się urodą i wszystkie zdobył tylko i wyłącznie dla ich piękna. Jednak Rowenę pragnął poznać bliżej, zanim ją posiądzie. Miała nie tylko zachęcające ciało, zachwycającą twarz, ale i interesujący umysł. Mimo że kobiety raczej nie kształciły się w niczym innym poza prowadzeniem domu i wychowaniem dzieci, Ravenclaw sama starała się zdobywać wiedzę. Pierwszy raz spotkał kogoś tak młodego, kto sam garnął się do książek. Podszedł więc bliżej i zawołał:

- Co to jest?

Dziewczyna podniosła wzrok znad tekstu i spojrzała na Salazara.

- To moja książka – odpowiedziała chłodnym tonem.

- To? – Zdziwił się panicz Slytherin, powracając do swego złośliwego tonu. – To tylko jakieś stare, rozpadające się zwoje pergaminu. Chodź ze mną, a pokażę ci prawdziwe książki.

Sądził, że Rowena natychmiast zejdzie z drzewa, ale ta tylko skrzyżowała ręce na piersiach i wydęła usta.

- Ile dziewcząt w ten sposób zwabiłeś? – Zapytała. – Bo wiedz, że mnie to kompletnie nie interesuje. Jeśli chcesz po raz kolejny ukazać swoją potęgę, to ci powiem, że nie ma takiej potrzeby.

Salazar zaśmiał się.

- Nie. Chcę ci tylko pokazać naszą bibliotekę – upierał się. – Czemu jesteś tak dziecinna?

Rowena parsknęła śmiechem. Dopiero chwilę później zdała sobie sprawę, że było to niegrzeczne. Jednak nie dbała o to. Gniew znów zawrzał jej we krwi, lecz tym razem postanowiła choć troszkę nad sobą zapanować.

- To ty jesteś niedojrzały – oświadczyła spokojnie. – Bo dziecinadą jest wykorzystywanie córek swoich nauczycielek dla własnej przyjemności.

- Ty jesteś dziecinna! – Krzyknął Salazar, czym wywołał jeszcze głośniejszy śmiech Roweny. Mimo że naprawdę zapragnął nawiązać z nią przyjaźń, nie potrafił opanować tego przedrzeźniania jej.

- Ty jesteś dziecinna – powtórzyła. – Ile ty masz lat, żeby się ze mną kłócić o takie głupoty?

Salazar nie odgryzł się jej natychmiast. Poczuł się głupio. Stwierdził, że ma do czynienia ze spostrzegawczą dziewczyną, nie tylko bardzo ambitną i zupełnie inną od jego ideału kobiety. Zmarszczył lekko brwi.

- Dobrze, przyznaję, że zachowałem się wtedy niedojrzale – powiedział udawanym głosem zbitego psa. – Przepraszam.

Rowena od razu się uśmiechnęła.

- To słowo właśnie chciałam usłyszeć – odpowiedziała i zwinnie zeskoczyła z drzewa.

Gdy wracali w stronę zamku, Salazar wziął od Roweny jeden z jej pergaminów i przyjrzał się mu dokładnie. Pismo wyglądało na kobiece, wąskie i eleganckie, jednak atrament był już wyblakły, a pergamin wysłużony. Widać było, że Rowena często z niego korzystała.

- Tylko uważaj – ostrzegła go dziewczyna. – Ten był drogi, nie zniszcz go.

Salazar oddał bez słowa Rowenie jej drogocenny pergamin. Pierwszy raz zdał sobie sprawę z tego, że nie wszyscy są tak majętni, jak on i zdarzają się osoby, które dbają o to, co posiadają. Zaprowadził swą towarzyszkę do biblioteki. Wiedział, że widok tylu książek, z których może korzystać sprawi jej przyjemność i być może zmieni stosunek do niego. Komnata była ogromna. Wszędzie były półki, wypełnione książkami o złoconych grzbietach i oprawionych w skórę. Slytherin wyciągnął jedną z nich i podał ją Rowenie, która obejrzała ją dokładnie. To nie była pierwsza prawdziwa książka, którą trzymała w dłoniach. Kiedy była dzieckiem, jej rodzice posiadali w zamku podobną bibliotekę z podobną ilością pięknych woluminów.

- No, to jest coś – mruknęła, przyglądając się okładce. Otworzyła ją. Napisana była ręcznie ciemnym atramentem. Karty pergaminowe były jak nietknięte. – Otwierałeś w ogóle którąś z tych książek?

Salazar rozejrzał się po bibliotece.

- Raz albo dwa, kiedy kazał mi ojciec – odparł, wzruszając lekko ramionami. To nie był jego świat. – Najchętniej przeglądałem te – zaprowadził dziewczynę do jednego z działów. Znajdowały się tam książki oprawione w czarną skórę. Na grzbietach złotymi literami wypisane były tytuły takie jak Czarna magia opanuje świat czy Tajemnice najczarniejszej magii.

- Nie wiedziałam, że duchowni przepisują takie książki – powiedziała Rowena, przeglądając ostrożnie tom, który podał jej Salazar.

- Wiesz, powiem ci jedną rzecz – rzekł Slytherin. – I zapamiętaj ją sobie. My, czarodzieje, jesteśmy zawsze o krok do przodu od mugoli.

Wyciągnął z kieszeni różdżkę, wycelował nią w jedną z książek o czarnej magii, a ona obleciała komnatę dookoła i powróciła na swoje miejsce. To mu Rowena musiała przyznać. Był utalentowanym chłopcem, ale bardzo leniwym. I to postanowiła mu też powiedzieć.

- Wiesz, ty dużo byś osiągnął, ale jesteś strasznym leniem.

Salazar zaśmiał się.

- Mam to traktować jako obelgę czy komplement? – Spytał, puszczając jej oczko. Rowena wzruszyła ramionami, udając, że tego nie zauważyła.

- Raczej jako radę – odparła. – Przyłóż się bardziej do nauki, a mniej do głupot, to zajdziesz daleko.

- Jeśli chcesz, możesz tu przychodzić i korzystać z tej biblioteki – powiedział, porzucając swój władczy, sarkastyczny ton. Rowena nic nie odpowiedziała. Miała pewne wątpliwości, czy będzie potrafiła tutaj trafić.

Od tego momentu, kiedy tylko Salazar szukał córki swej nauczycielki, zawsze znajdował ją, siedzącą w bibliotece, pogrążona w jakiejś lekturze. Mimo że samemu nie chciało się nic czytać, lubi obserwować ją z ukrycia, jak co chwilę przewraca kartki. Nigdy nie czuł takiej radości przez świadomość, że kogoś uszczęśliwił takim gestem, jak zgoda na czytanie książek.

~*~

Wybaczcie, że wczoraj nic tu nie opublikowałam, ale nie miałam czasu dokończyć pisać. Teraz też bardo się spieszę, więc się nie rozgaduję. Dedykacja dla Eles :*