2. Pomocna dłoń

Deszcz uderzał w szyby posępnego, starego sierocińca, a wiatr targał drzewami wyginającymi się we wszystkie strony tak, jakby chciał wyrwać je z korzeniami i wywiać gdzieś daleko stąd. Niebo pokrywały ciemne, groźne chmury. Ale nie tylko pogoda była podła. W sierocińcu rozszalała wśród małych podopiecznych epidemia krupu. Ostatnio stała się to dość częsta choroba w takich miejscach, jak to.

Właścicielka sierocińca, pani Hufflepuff, od rana miała urwanie głowy z maluchami, które kaszlały, gorączkowały i majaczyły w półśnie. Córkę chciała trzymać z dala od ogniska epidemii, ta jednak uparła się, by pomóc. Była dobrym duchem tego przygnębiającego, zimnego sierocińca. Lekarz miał przybyć dopiero wieczorem, ale Anna Hufflepuff wątpiła, aby zechciał pomóc dzieciom za tak marne pieniądze, jakie mu miała zaoferować. Od kiedy tylko straciła męża, jej świat się zawalił. Napędzały ją tylko dzieciaki, którymi się opiekowała i córka.

Helga otarła pot z czoła i podała matce stos świeżo upranych, lnianych ręczników. Była niezbyt wysoką, trochę przy kości dziewczyną, podobnie jak jej matka, z jasnorudymi włosami, z tą tylko różnicą, że oczy Helgi były niebieskie, a Anny - ciemnoszare. Poza tym była do matki niezwykle podobna, nie tylko z wyglądu, ale i charakteru. Bo niewiele jest ludzi, którzy w tak trudnych, średniowiecznych czasach założyliby sierociniec dla chorych, ubogich dzieci bez opieki. Zatem Anna Hufflepuff zyskała sobie uznanie miejscowego księdza i nie musiała się bać, że ktoś zacznie ją nagle posądzać o uprawianie czarów. Bo to właśnie robiła Anna. Uczyła córkę magii, co pomagało też w prowadzeniu sierocińca.

Anna pochyliła się nad małą dziewczynką, którą zwali Mary Kate. Była tu od niedawna. Jej ojciec, usłyszawszy o sierocińcu, oddał ją pod opiekę pani Hufflepuff. Powód był prosty - miał zbyt dużo dzieci, by je wszystkie utrzymać, więc pozbył się najstarszej z nich, mając nadzieję, że jakoś sobie poradzi. Ale to najlepsze, co mogło czekać takie wzgardzone przez rodziców istotki, jak Mary Kate. Większość wyrzucano na ulicę, gdzie nie mogły przeżyć dłużej, niż kilka dni.

- Helgo, zagotuj więcej wody – zakomenderowała Anna.

Helga natychmiast zrobiła to, co kazała matka. Zawsze robiła, co jej kazano. Była posłuszna, jak małe dziecko, zbyt naiwne i uległe, by nie zostać wykorzystanym. A Helga miała już piętnaście lat. Co niedzielę biegała do kościoła, uczyła młodsze sieroty o Bogu i robiła wiele innych rzeczy. Stała się ich młodą nauczycielką, choć sama studiowała pilnie magię, którą zatajała przed dzieciakami, co nie było trudne, bo je kochała i potrafiła sprawić, że robiły wszystko, o co je prosiła. Anna zaś nie była bogata, a utrzymanie sierot sporo ją kosztowało. Robiła to z czystej dobroci serca, mając nadzieję, że córka przejmie po niej ten „interes”.

Przez małe okna od dłuższego czasu nie wpadały promienie słońca. Było zimno, ciemno i ponuro, a niewielką grządkę pani Hufflepuff zalewał deszcz. Mimo dachu nad głową, sieroty cierpiały głód i zimno, kiedy wychodziły na zewnątrz, ich skostniałe, bose stopy tonęły w brudnym, błotnistym błocie, a szare sukienki brudziły się natychmiast.

Mary Kate zapadła w końcu w niespokojny sen, mrucząc coś w gorączce. Pani Hufflepuff odetchnęła z ulgą; teraz mogła zająć się resztą chorych dzieci. Musiała ukoić każde z osobna, wysłuchać, pocieszyć, podać napar z ziół… Dostała od księdza trochę lekarstwa na krup, bo ta choroba nader często występowała w tych regionach. Biorąc pod uwagę to, że w tych czasach leki były bardzo drogie i cenne, Anna trzymała ipekakuanę na czarną godzinę, która właśnie nastała. Podała trochę specyfiku małemu chłopcu, którego Helga znalazła w lesie parę lat temu, gdy zbierała grzyby. I tak dziecko, liczące już sobie lat jedenaście, mieszkało w sierocińcu do tej pory. Jednak takie sytuacje nie były niczym zaskakującym, w średniowieczu dzieci było całe mnóstwo, jednak wiele z nich dożywało zaledwie kilku lat. To nie był dobry czas dla dzieci.

*

Do wieczora, zanim przybył lekarz, zmarła dwójka dzieci. Jedno dopiero co zostało Annie podrzucone na próg, drugie zaś urodziła kobieta, którą dwa lata wcześniej przyjęły kilka dni przed porodem. Młoda ofiara brutalnego gwałtu zmarła następnego dnia, pozostawiając syna na głowie pani Hufflepuff i jej córki. Teraz zaś szlochająca cicho Helga musiała wynieść do izby jej matki dwa zimne, sine truchełka owinięte w niedawno wyprane, lniane ręczniki. Lekarz natomiast nawet dla kilku pozostałych, najmłodszych sierot nie przepowiadał on długiego życia.

- To straszne choróbsko, szanowna – powiedział, chowając swój marny sprzęt lekarski do ziszczonej, skórzanej torby. – A przy takiej pogodzie i tylu chorych zostaje się tylko modlić. Jedno dziecko zaraża drugie…

- Tak, Helgę właśnie wysłałam do kościoła – powiedziała Anna Hufflepuff, patrząc z rozczarowaniem na mugola. – Obiecała, że zostanie na wieczorną mszę i da na tacę. Powinna niedługo wrócić, choć wolałabym, żeby została w kościele, jak najdalej od tego ohydztwa. Chociaż ona by się wystrzegła przed chorobą.

Lekarz tylko wzruszył ramionami. Miał na głowie teraz całą wioskę, w której również panowała epidemia, poza tym był już tak zmęczony, że los dzieciaków w sierocińcu w ogóle go nie interesował. Chciał jak najszybciej wrócić do domu, gdzie żona czekała na niego z ciepłym obiadem.

- Przemarznie i wróci z zapaleniem płuc – rzekł. – Z deszczu pod rynnę. Do widzenia, szanowna. Zdrowia życzę.

- Dobranoc – pożegnała go pani Hufflepuff.

Dla niej jednak noc zapowiadała się nie tak dobrze, jakby tego sobie życzyła.

Helga wróciła pół godziny później cała przemoknięta i drżąca z zimna. Matka posadziła ją przy kominku i kazała się jej przebrać w suchą szatą, a sama poszła podgrzać córce zupy jarzynowej. Bardzo wzięła sobie do serca rzuconą przez lekarza mimochodem wzmiankę o zapaleniu płuc, które, podobnie jak i ospa, było wyrokiem śmieci dla człowieka.

- Ksiądz dał mi to – Helga wyciągnęła ku matce skostniałą z zimna piąstkę i otworzyła ją. Na dłoni leżała mała buteleczka ipekakuany. – Powiedział, że jak się rozcieńczy z wodą, to wystarczy na dłużej.

Pani Hufflepuff wzięła od córki fiolkę i schowała do kieszeni szarego fartucha.

- Zjedz zupę i idź spać – powiedziała, starając się ukryć przed Helgą swoje zmęczenie i rozpacz. – Poradzę sobie sama.

Następnego ranka, kiedy Helga otworzyła oczy, na dworze było już o wiele spokojniej. Burza i deszcz zniknęły wraz z grozą nocy, poranne niebo było białe, gdzieniegdzie pojawiały się szare chmury, z których lada chwila mógł na nowo lunąć deszcz. Przyjechał człowiek, którego przysłał ksiądz, aby zawiózł na cmentarz ciała małych sierot. Podczas długiej, zimnej nocy zmarła jeszcze jedna dziewczynka.

Gdy Helga zeszła na śniadanie, dowiedziała się, że reszta dzieci czuje się raczej dobrze, tylko niewielka garstka z nich mają gorączkę, ale ich stan jest stabilny. Tak przynajmniej wydawało się jej matce.

- Mam nadzieję, że takie okropieństwo już się nie powtórzy – powiedziała pani Hufflepuff. – Idź teraz i zbierz to, co zostało z naszej grządki. Jeśli znów spadnie deszcz, zniszczy i tę resztkę, która została.

Helga bez słowa ubrała się i wyszła na zewnątrz. Przy pierwszym kroku, kiedy zeszła ze schodów, jej bose stopy zatonęły w błocie, a ona zapadła się w nim aż po kolana. Z trudem przedarła się do prawie całkowicie zalanego ogródka. Był to kawałek średniej jakości ziemi otoczony niskim płotem zbitym z pokrytych mchem, w wielu miejscach podziurawionych desek. Dziewczynka musiała wydobyć z błota resztkę rozmokłych marchewek, brudną, marną kapustę i inne, zmizerniałe, zszargane przez zawieruchę warzywa.

Jedno jest w tym pocieszające, myślała, wrzucając do koszyka brudne, wiotkie warzywa. Ale będzie grzybów w lesie!

Matka nie była zachwycona, kiedy Helga przyniosła jej owe „zbiory”.

- No cóż, trzeba będzie coś z tym zrobić – westchnęła i wyciągnęła różdżkę z kieszeni fartucha. – Myślałam jednak, że będzie tego więcej. Trudno.

Machnęła różdżką i podwoiła ilość kapusty. To samo zrobiła z marchewkami, burakami i fasolą. Helga dokładnie obserwowała czary, które się tam działy. Nie mogła używać magii. Matka mówiła, że to niebezpieczne, więc lekcji udzielała córce najczęściej wieczorem, gdy pozostali mieszkańcy sierocińca kładli się spać.

Anna Hufflepuff miała rację. Ledwo trochę się rozpogodziło, wieczorem znów lunął deszcz i to o wiele gorszy, niż przedtem. Co chwilę ciemne niebo rozjaśniał piorun. Kilka razy rozbrzmiał też tak głośno, że Helga bała się, że trafi w dom.

- Dobrze, że przynajmniej dzieciakom się nie pogorszyło – mruknęła pani Hufflepuff. – Dostały jeść i poszły spać. Ty chyba też powinnaś się położyć.

Tak naprawdę Anna wątpiła, że śpią. Doskonale wiedziała, że rozprawiają o ostatnich wydarzeniach i boją się zasnąć, bo co chwilę rozbrzmiewało uderzenie pioruna. Mimo że były tylko dziećmi, nie były ślepe. Zauważyły, że zniknęła trójka sierot, z którymi przecież się uczyły i bawiły. Utraciły właśnie trzy osoby ze swojej rodziny, które nie zostały nawet godnie pożegnane. Z bolesnym sercem Anna wyobrażała sobie, jak martwe ciała dzieci są wrzucane do masowego grobu, w którym spoczną ofiary epidemii.

Nagle do drzwi ktoś załomotał. Helga wytrzeszczyła ze strachu oczy, a jej matka wstała i, przekrzykując walenie do drzwi, rzekła gniewnie, usiłując siłą swego głosu ukryć strach:

- Co to, wilcy kogoś gonią, czy co… Kogo o tej porze tu niesie?

Wyszła z izby, po czym Helga usłyszała, jak kilka osób wchodzi do budynku. Zamarła na swym drewnianym, kulawym krześle, nasłuchując. Pani Hufflepuff wprowadziła przybyszów do skromnej komnaty. Okazali się nimi być dorosły mężczyzna i mniej więcej piętnastoletni chłopiec. Oboje byli przemoczeni do suchej nitki, a woda kapała z ich ciężkich szat na przeżarte przez korniki deski, którymi wyłożona była podłoga.  

- Dziękuję, że zgodziła się nas pani wpuścić – rzekł starszy mężczyzna. – Okropna ulewa. Wracaliśmy z synem z polowania i zastał nas deszcz. Nie chciałbym być zbyt śmiały, ale… Czy możemy liczyć na nocleg? Oczywiście szczodrze się odwdzięczymy.

- Oczywiście, że tak - odparła pani Hufflepuff.

- Nie chcielibyśmy sprawić kłopotu…  

Starszy mężczyzna miał długie, mokre, ciemne włosy, mokrą, brązową, kozią bródkę i miecz przytwierdzony do pasa. Musiał być o wiele starszy od Anny, w jego gęstej czuprynie widać było już siwe pasma, a twarz miał suto pooraną zmarszczkami. Jego syn, jak się łatwo domyśliła Helga, miał tak samo jak ojciec, długie, brązowe włosy, z których na podłogę kapała woda, miał ciemnozielone oczy, a ubrany był w dziwną szatę uszytą ze skóry jakiegoś zwierza.

- Dobrze panowie trafiliście – rzekła Anna, wskazując im krzesła przed kominkiem i ponaglając, aby usiedli, by się ogrzać. – To sierociniec, miejsca nie brakuje. A przed snem może coś zjecie?

- Skoro pani proponuje… - odparł starszy, choć zawahał się trochę. Szybko omiótł spojrzeniem swych bystrych oczu czystą, choć nędzną izdebkę. – Czy ma pani jakąś stodołę, by schować tam konie?

- Jest za domem.

- Godryku, zaprowadź je tam – zwrócił się do chłopca, a ten natychmiast wybiegł z pokoju. – Byliśmy z synem na polowaniu, jak już mówiłem. Niezbyt udane, ale lepsze to niż nic. Mieliśmy już wracać do domu, ale tak potwornie się rozpadało… Byliśmy akurat na skraju lasu, skąd zobaczyliśmy światełka właśnie z pani domu. Postanowiliśmy podjechać…

Gdy wrócił chłopie nazwany Godrykiem, pani Hufflepuff podała zupę. Młodzieniec nie odezwał się ani słowem, było widać, że bardzo go speszyło towarzystwo dwóch tak pewnych siebie kobiet. Helga natychmiast się zorientowała, że jego matka musi być całkowicie podporządkowana mężowi i niewiele miała do powiedzenia. Widać było, że chłopiec wychowywał się raczej wśród mężczyzn. Za to jego ojciec mówił bardzo dużo i wydawał się być całkiem przyjaznym człowiekiem.

- Mieszkamy niedaleko, zaledwie jeden dzień drogi – rzekł. – Jutro rano wyruszamy, nie będziemy nadużywać pani gościnności.

Anna Hufflepuff szybko wdała się w rozmowę z panem, jak się później okazało, Gryffindorem. Helga tylko przyglądała się albo jemu, albo Godrykowi. Bardzo intrygowały ją osoby ojca i syna, ich szaty, sposób, w jaki mówili… To był zupełnie inny świat, inna klasa… Całkowicie nieznane Heldze życie. Polowania! Pierwszy raz miała okazję spotkać kogoś, kto w nich uczestniczył. Polowania zawsze wydawały jej się być czymś… królewskim. W lesie, do którego łatwo można było się dostać polną drogą z sierocińca, w którym mieszkała wraz z matką, nie było zbyt wielu zwierząt i nikt nie urządzał polowań. Bo kto miałby to robić? Wieśniacy? A może ich żony? Piętnastolatka przez prawie całe swoje życie brała czynny udział w opiece nad sierotami niewiele młodszymi od niej samej. Nie widziała świata, choć bardzo dobrze poznała prawdziwe życie większości zwyczajnych ludzi. Świetnie znała uczucie głodu, zimna, a nędza nie była jej obca. Jednak cieszyła się z tego, co posiadała, ponieważ wiedziała, że zawsze mogła mieć w życiu o wiele gorzej. Pokory i wdzięczności nauczyło ją przebywanie z sierotami, które w swym krótkim życiu wycierpiały więcej, niż przeciętny człowiek.

W końcu Anna wstała, zabrała puste talerze, a gdy wróciła, powiedziała, siląc się na wytworny ton głosu:

- Sądzę, że są panowie zmęczeni. Helgo, pokaż Godrykowi pokój, ja zaprowadzę pana Gryffindora do naszej najlepszej komnaty.

Dziewczyna wstała z krzesła i bez słowa opuściła ubogi salon, nawet nie czekając na gościa. Czuła się bardzo nieswojo. Pierwszy raz, odkąd jej ojciec wyjechał na wojnę z goblinami, był w tym domu w nocy dorosły mężczyzna. Syna Matta Gryffindora się nie obawiała. Gdy była jeszcze dziesięcioletnią dziewczynką, tacy chłopcy jeszcze mieszkali w sierocińcu. Helga traktowała ich jak braci. Gdy zaś mieli siedemnaście lat, znaleźli sobie żony i się wyprowadzili. Nigdy więcej ich już nie ujrzała, więc nauczyła się nie przywiązywać się do sierot. Dziś jeszcze bawili się razem w lesie, jutro zaś któreś z nich może umrzeć, jak poprzedniej nocy albo mogą nagle znaleźć nową, lepszą rodzinę.

- Tu jest twój pokój – Helga otworzyła drzwi do izby, w której sypiała. – Dobranoc.

- Zaczekaj chwilę – Godryk chwycił ją za nadgarstek. – Jak ci na imię?

- Helga.

- Bardzo ładnie – dodał. Poczuł, że zachował się bardzo dziecinnie, ignorując piętnastolatkę i jej matkę. Dały im wszak dach nad głową podczas tej niespokojnej nocy, którą musieliby spędzić w niegościnnym lesie, po którym musieliby błąkać się aż do rana. Na samą myśl Godryk wzdrygnął się nieznacznie. – Chciałbym podziękować tobie i twojej matce za gościnę, nie każdy wpuściłby dwóch mężczyzn do domu po zmroku.

- Dziękuję – Helga dygnęła lekko. – To normalne. Potrzebowaliście pomocy, a my postarałyśmy się jej udzielić. Dobrej nocy.

Zanim Godryk znów ją zatrzymał, dziewczyna zniknęła w drzwiach niedaleko jego sypialni. Oddała mu swój pokój, był wszak gościem z wyższych sfer, ona sama zaś musiała spędzić tę noc na pryczy między sierotami. Matka nie musiała jej o tym przypominać. Dla dziewczyny było to oczywiste. Gość w dom, Bóg w dom.

~*~

Końcówka może taka trochę dziwna, ale cóż. Jutro idę na pieszą pielgrzymkę, pakowanie i inne głupoty… na dodatek zepsuł mi się znów komputer, ale tata naprawił. Nie wiem, ile jeszcze tak pociągnę. Dedykacja dla Claudii :*