3. Nawiedzona narzeczona

Do końca dnia już nie pojawiła się na niebie ani jedna burzowa chmura. Słońce co prawda nie przypiekało, a powietrze było rześkie i chłodne, jednak pogoda była naprawdę urocza. Pan Gryffindor dotarł do domu wraz z synem dopiero późnym wieczorem. Matka Godryka bardzo się niepokoiła, co chwilę zerkała przez okno, wypatrując męża, więc kiedy ujrzała na horyzoncie dwie ciemne, znajome sylwetki, odetchnęła z ulgą. Wybiegła na zewnątrz, nie zważając na błoto dookoła domu i pomogła zaprowadzić konie do szopy.

- Tak się martwiłam… - Wydyszała, kiedy wszyscy weszli już do domu. – Nie wróciliście na noc, już myślałam, że was zbóje napadły.

Matt machnął lekceważąco ręką i zrzucił na podłogę dwie pokaźne łanie.

- Zatrzymaliśmy się w pobliskim sierocińcu na noc, bo okropnie się rozpadało. Wolałem nie ryzykować zdrowia Godryka – wyjaśnił żonie. – Wiesz, że mają tu coś takiego? Przyprowadza się tam niechciane dzieci… ciekawy pomysł. I strasznie kosztowny. Ta kobieta, właścicielka, musi być czarownicą, bo nie wiem, do licha, skąd ona bierze pieniądze na utrzymanie tych wszystkich dzieciaków.

Helenę bardzo zainteresował ten temat.

- Pamiętasz może, jak się nazywa? – Spytała.

Matt Gryffindor zamyślił się, marszcząc nieco brwi.

- Anna Hulepulepuf, czy jakoś tak… - Odpowiedział w końcu po dłuższym zastanowieniu.

- Chyba Hufflepuff – wtrącił się Godryk, który nieśmiało przysłuchiwał się konwersacji swoich rodziców. – Słyszałem gdzieś kiedyś, że niejaki Adalbert Hufflepuff zginął w bitwie z goblinami jakieś dziewięć, dziesięć lat temu. To może jej mąż?

- Och, tak, też obiło mi się o uszy – potwierdziła Helena, zabierając się za dwie martwe łanie, które już nieco zesztywniały. – Godryku, była dziś u nas Greta z matką. Pytała o ciebie, również bardzo się zaniepokoiła twoim zniknięciem.

Na twarzy młodzieńca pojawił się cień zniecierpliwienia. Westchnął ciężko.

- Matko, czy muszę ci kolejny raz powtarzać, że nie chcę mieć z nią nic wspólnego? – Zapytał, siląc się na spokój i uprzejmość. – Nie przepadam za nią, nie lubię rozpieszczonych, dąsających się co chwilę dziewcząt. Są męczące, a Great jest właśnie przykładem takiej panny.

Na jego słowa Matt uśmiechnął się złośliwie. Sam doskonale wiedział, co przeżywa jego syn, ponieważ jego małżeństwo również zostało zaaranżowane, jednak on miał tę łatwość, że w jego matce kochał się skrycie od wielu lat. Mimo to rozumiał syna i puścił mimo uszu tę niemiłą uwagę.

- Ta Anna Hufflepuff ma córkę w jego wieku – rzekł do żony. – Zupełne przeciwieństwo Grety McCower. Grzeczna, dobrze ułożona, spokojna… Może odwiedzisz ją któregoś dnia? Zawiózłbyś im coś w ramach wdzięczności za gościnę. Szkoda, że nie miałem przy sobie złota, mógłbym nieco wspomóc ten ich sierociniec…

- To dobry pomysł – zgodził się Godryk, który z chęcią podłapał temat. Chciał uniknąć rozmowy o rozpieszczonej Grecie. – Jeśli jutro będzie ładna pogoda, pojadę i po drodze upoluję królika albo bażanta. A teraz idę spać, jestem zmęczony.

To mówiąc, wstał, pożegnał się z matką i opuścił kuchnię.

Wszedł po schodach na stryszek, gdzie mieszkał razem z młodszym o rok bratem Henrykiem. Miał jeszcze dwie siostry: najstarszą Elizabeth, która wyszła już za mąż za zamożnego szlachcica z Anglii, dwunastoletnią Barbarę i dziewięcioletnią Sarę. Wszystkie jego siostry były niewykształcone, gdyż ogólnie panowała moda na nauczanie dziewcząt w domach przez matki i przygotowywanie ich do roli żon. Elizabeth umiała co jedynie napisać i przeczytać swoje imię i kilka modlitw, za to pozostałe dwie siostry wpatrywały się tempo w litery w śpiewnikach kościelnych. Godryk, którego uczył alfabetu ojciec, miał o wiele więcej szczęścia, niż większość dzieci w okolicy. Na obrzeżach wsi dzieciarnia biegała na golasa albo w jakichś starych, brudnych szmatach, całymi dniami albo goniąc krowy po pastwiskach, albo chlapiąc się w rynsztoku. Pełna swawola i zacofanie, jak panowała w większości osad.

Godryk położył się do łóżka. Jego brata jeszcze nie było. Przewrócił się na bok, myśląc o Grecie McCower, którą uważano za jedną z najpiękniejszych dziewczyn w okolicy. Była obiektem westchnień wielu chłopców, nie tylko nastolatków, ale i młodszych dzieciaków. Samego Godryka jednak nie zachwycała. Była prosta i płytka, choć uważał, że zgrzeszyłby, gdyby powiedział, że jest brzydka. Za to Helga zrobiła na nim o wiele większe wrażenie.

*

Następnego ranka spełniło się życzenie Godryka. Nieba nie znaczyła ani jedna chmurka, a słońce świeciło całą swoją mocą. Młodzieniec czym prędzej osiodłał konia, zabrał potrzebne rzeczy i wskoczył na niego. Już prawie wyjeżdżał poza obręby wsi, kiedy usłyszał za sobą znajomy krzyk:

- Godryku! Hej, to ja!

Godryk, jako dobrze wychowany młody człowiek, zatrzymał konia i odwrócił się, choć groza ogarnęła jego serce. Biegła ku niemu Greta. Miała na sobie ciemnoróżową suknię, dziwny kapelusz z piórami, a białe buciki już dawno ubrudziła błotem.

- Chyba mnie nie zauważyłeś – powiedziała, kiedy dobiegła do niego.

Miała złote loki, jasnoniebieskie oczy, usta różowe jak pączek róży, a na twarzy uroczy uśmiech. W całej swojej doskonałości jednak nie urzekała Godryka. Ten przyglądał się jej raczej chłodno, zły, że przerwano mu wyprawę. Ona jednak zdawała się tego nie zauważyć, bo nadal uśmiechała się do niego kokieteryjnie.

- Gdzie jedziesz? – Spytała. – Znów na polowanie?

- Można tak powiedzieć – odparł Godryk.

- A zabierzesz mnie ze sobą?

Godryk musiał mocno się wysilić, żeby nie wybuchnąć śmiechem, choć poczuł, jak ogarnia go irytacja.

- To niebezpieczne, poza tym… - Zawiesił głos i pozwolił sobie na cień tajemniczego uśmiechu. – Później jadę jeszcze do kogoś.

Wesoły uśmiech przybladł nieco na twarzy Grety. Gryffindor z zadowoleniem poznał, że dziewczyna utraciła nieco pewność siebie. Całkowicie zignorował fakt, że zachował się wobec niej trochę niegrzecznie.

- A powiesz mi do kogo? – Zapytała ostrożnie.  

- Do Helgi – odpowiedział, postanowiwszy pociągnąć przez chwilę tę grę.

Greta spoważniała. Osobiście uważała, że jest co najmniej narzeczoną Godryka. Wiadomość o jakiejś innej dziewczynie w życiu jej ukochanego wstrząsnęło nią do tego stopnia, że łzy podeszły jej do oczu, choć postanowiła się szybko opanować. Doskonale wiedziała, że Godryk jest optymistą i nie znosi osób, które użalają się nad sobą.

- To twoja… - Urwała.

- Nie mam teraz czasu, naprawdę – Godryk postanowił zakończyć tę niewygodną rozmowę. – Wrócę późnym wieczorem!

Pomachał jej na pożegnanie ręką, popędził konia i po chwili zniknął Grecie z oczu, która jeszcze przez chwilę stała prawie po kostki zanurzona w błocie i wpatrywała się w miejsce, w którym zniknął chłopak. Zacisnęła mocno wargi, odwróciła się na pięcie i udała się w stronę swojego domu. Nie mogła uwierzyć, że Godryk wzgardził spotkaniem z nią. Udało jej się wyrwać spod oka matki i spotkać ze swym narzeczonym bez obecności przyzwoitki, a on tak po prostu pojechał. Zamierzała o wszystkim opowiedzieć swoim rodzicom, którzy, podobnie jak ona, uważali Godryka za swojego zięcia.

*

Młodzieniec pogalopował do pobliskiego lasu, gdzie szczęście pozwoliło upolować mu trzy króliki. Pognał konia w dobrze zapamiętanym kierunku. Las pachniał świeżością, mchem i mokrą ściółką, a z liści co chwilę skrapiały głowę młodzieńca krople z wczorajszej ulewy. Promienie słońca przedzierały się przez korony drzew, pieszcząc twarz Godryka swymi ciepłymi palcami, choć od czasu do czasu go opuszczały, kiedy wkraczał w ciemniejsze, bardziej mroczne zakątki lasu. Jechał kilka godzin, zanim dostrzegł na horyzoncie stojący na wzgórzu sierociniec. Nie wyglądał już tak ponuro, jak mu się wydawało, a po podwórku biegała cała zgraja dzieciaków, cieszących się z promieni słońca i powrotem do zdrowia.

Godryk ponaglił konia, a po chwili był już na miejscu. Helga Hufflepuff pracowała w zrujnowanym ogródku, który usiłowała przywrócić do dawnego stanu, choć nie było to łatwe. Poznał ją natychmiast. Burza rudych, poskręcanych w sprężynki włosów powiewała na orzeźwiającym wietrze, a obfite piersi kołysały się delikatnie, kiedy pochylała się, aby zebrać i wrzucić do kosza ostatnie, zgnite resztki, które zostały ze zbiorów. Zauważył też, że i ona go rozpoznała, bo wstała z klęczek i pobiegła do domu. Po minucie wróciła z matką u boku.

- Ach, to ty, Godryku, dzień dobry – powitała młodzieńca pani Hufflepuff. Była jak zwykle zapracowana i lekko spocona, ale na pełnej twarzy jaśniał promienny, zachęcający uśmiech. – Co cię do nas sprowadza?

- Chciałem się odwdzięczyć za wczorajszą gościnę – odparł, zeskakując z brązowego konia i wręczając właścicielce sierocińca trzy zające. Odczepił również od pasa pokaźną sakiewkę i wcisnął Heldze, która nic nie powiedziała, tylko wytrzeszczyła na niego oczy. Nigdy w życiu nie trzymała w dłoniach takich pieniędzy.

- Nie trzeba było się fatygować – powiedziała Anna, biorąc od niego prezent. – Ale oczywiście bardzo dziękujemy, to bardzo poprawi byt naszych dzieciaków. Więc może zostaniesz na obiedzie?

- Bardzo chętnie.

Anna zwróciła się teraz do córki:

- Proszę, dotrzymaj towarzystwa Godrykowi, dopóki nie skończę gotować.

Helga skinęła sztywno głową, lecz nie wyglądała na zachwyconą. Matka ponownie zniknęła w drzwiach domu, a dziewczyna zaprowadziła przybysza w nad rzeczkę. Często tam przesiadywała, kiedy chciała pobyć chwilę sama. Nawet ją czasami męczyło towarzystwo dobrych, choć w gruncie rzeczy niesfornych dzieciaków.

- Odniosłem wrażenie, że nie przepadasz za mną – odezwał się Godryk, siadając obok Helgi na trawie. – Powiesz mi, dlaczego?

- Nie – odpowiedziała oschle Helga. – Matka prosiła mnie, żebym dotrzymała ci towarzystwa, ale chyba nie musimy rozmawiać.

- No tak – zgodził się. – Mimo to chciałbym cię poznać. Widziałem cię zaledwie przez chwilę, ale imponujesz mi.

- Czym? – Spytała Helga.

W jej głosie Godryk wyczuł nutkę dobrze skrywanej złości, której nie potrafił rozgryźć. Nie powiedział przecież niczego, co mogłoby ją urazić, starał się być tak miły, jak tylko potrafił.  

- Jesteś taka spokojna… Zawsze robisz, co ci każe matka… - Rzekł, ważąc każde słowo. Za nic w świecie nie chciał zdenerwować Helgi, która wywołała w nim najszczerszą sympatię. – Znam taką jedną… Całkowite twoje przeciwieństwo. Zawsze robi dookoła siebie szum. Ksiądz nie lubi jej rodziny.

- Za to za mną i moją matką ksiądz wprost przepada – odpowiedziała dziewczyna.

- Więc widzisz. Może jednak spróbujesz mnie polubić? Albo chociaż zaakceptować. Można powiedzieć, że… Uratowałyście nam wczoraj życie.

Helga wzruszyła ramionami, choć serce jej nieco zmiękło. Nie miała pojęcia, że Godryk tak na to patrzył. Dla jej matki ugoszczenie zziębniętych, głodnych przybyszów zza lasu było czymś oczywistym. Tego przecież oczekiwał od nich Chrystus. Pomocy tym, którzy jej potrzebują. Nie oczekiwały więc za to żadnej nagrody poza tą, którą miały dostać w Niebie.

- Nie chcę tu siedzieć tylko z tobą, to nieprzyzwoite – odparła, zdobywszy się w końcu na szczerość. – To by źle wyglądało w oczach księdza, a nie chcę go zrazić. Bardzo nam pomaga i nie chcę, żeby pomyślał, że grzeszę.

- Ach… Przepraszam, nie sądziłem, że tak o tym myślisz – mruknął Godryk.

Helga znów sztywno skinęła głową, nadal wpatrzona w rwący strumyk. Zapanowało między nimi milczenie. Dziewczyna nie miała pojęcia, o czym mogła z nim rozmawiać, Godryk zaś zaczął się zastanawiać, co mógłby powiedzieć, aby nie uraziło to jego towarzyszki. W oddali słychać było śmiechy starszych dzieci, które o wiele łatwiej poradziły sobie z chorobą i postanowiły tego dnia wyjść na zewnątrz, aby się przewietrzyć. W pewnej chwili usłyszeli trzask gałęzi, a kiedy oboje się obejrzeli, zobaczyli za sobą ukrytych w krzakach dwóch małych chłopców z umorusanymi, uśmiechniętymi buziami. Zaczęli ich przedrzeźniać:

- Helga ma narzeczonego, Helga ma narzeczonego!

Zaczęli ze sobą tańczyć, śpiewając „Helga ma narzeczonego!”, a ich śmiech niósł się szerokim, wdzięcznym echem po zielonych pagórkach. Dziewczyna wstała z wściekłą miną. Pierwszy raz dzieci tak ją rozwścieczyły. Chłopcy natychmiast przestali się z niej nabijać, ale niższy z nich zawołał na odchodnym:

- Powiemy cioci Annie, żeby już szykowała wesele!

I pobiegli w stronę sierocińca, śmiejąc się i nadal podśpiewując irytującą Helgę piosenkę, informując tym samym pozostałe dzieci, jakie bezeceństwa zaszły pomiędzy ich opiekunką a przystojnym przybyszem. Dziewczyna usiadła z powrotem na trawie z wściekłą miną.

- Widzisz? – Zapytała ze złością, kierując cały swój gniew na Godryka. – Przez ciebie dzieci stają się nieznośne. A zawsze były grzeczne. Przynosisz pecha.

Godryk roześmiał się na te słowa.

- Przecież to tylko dzieci – odpowiedział uspokajająco, choć wiedział, że nie uda mu się niczego wskórać. Nie przejął się jednak złością Helgi, bo wydała mu się w tym swoim nieporadnym gniewie całkiem urocza. – Drażnią się z tobą. Im bardziej się będziesz denerwować, tym bardziej będą chciały cię zdenerwować.  

- Bardzo jesteś spostrzegawczy – warknęła Helga. – Jakbym tego nie wiedziała, mieszkając pod jednym dachem z tuzinem małych dzieci.

Pani Hufflepuff zawołała wszystkich na obiad. Helga, rada, że już nie musi zabawiać gościa, natychmiast zerwała się z miejsca i pobiegła do jadalni. Pokój był równie lichy, jak i reszta wszystkich komnat w sierocińcu. Meble były w ogóle niedobrane, zupełnie tak, jakby wszyscy mieszkańcy pobliskiej wioski ofiarowali właścicielce sierocińca to, co im zbywało. Piętnastolatka zajęła krzesło obok matki, Anna natomiast posadziła Godryka między Mary Kate i tym niskim chłopcem, który drwił sobie z niego i Helgi.

- Ręce umyte? – Spytała pani Hufflepuff. – CJ, zostaw Alvina… Sylwio, złóż ładnie ręce. Dziękujemy Ci, Panie za te dary, którymi raczyłeś nas obdarować.

Ostatnie jej słowa były króciutką modlitwą, którą później powtórzyły dzieci. Pani Hufflepuff podała skromny obiad. Kiedy chłopiec imieniem Alvin, dostał swoją porcję buraków z gotowanymi kawałkami królika, który pani Hufflepuff otrzymała w podzięce od młodego Gryffindora, od razu wypalił:

- Ciociu Anno, a Helga ma narzeczonego.

Dzieci natychmiast zaczęły chichotać, a Helga spłonęła rumieńcem i zacisnęła wargi ze złości. Nie odważyła się skomentować tych słów, pozostało jej jedynie skarcenie śmiejących się pod nosami chłopców samym spojrzeniem.

- Naprawdę? – Zdziwiła się pani Hufflepuff, siadając z powrotem na swoim przeżartym przez korniki krześle. – A od kiedy to?

- Dzisiaj siedziała z tym chłopakiem nad strumykiem – Alvin wskazał palcem na Godryka.

- To nieładnie pokazywać palcem – upomniała go Helga, nadal czerwona na twarzy z wściekłości. – I nieładnie zmyślać. Po obiedzie pójdziesz do kąta.

Alvin zamilkł, jednak nadal chichotał pod nosem, usiłując wepchnąć sobie do ust całego buraka. Skończyło się tym, że pani Hufflepuff musiała interweniować i wyciągnąć mu go z ust, bo chłopiec nie mógł go przełknąć.

- To się  mogło skończyć śmiercią! – Zawołała, choć jej młody gość domyślił się, że takie sytuacje z tyloma dziećmi przy stole to już norma, dlatego pozwolił sobie ba pobłażliwy uśmiech, który posłał Alvinowi. – Uspokójcie się już wszyscy! – Teraz zwróciła się do Godryka: - Wybacz mi, kochaneczku, ale tak zwykle wyglądają tu posiłki.

Młodzieniec tym razem uśmiechnął się do kobiety.

- Też mam młodsze rodzeństwo, więc mam to na co dzień – rzekł.

Po obiedzie Godryk oznajmił, że już wystarczająco nadużył gościnności pani Hufflepuff i musi ruszać w drogę powrotną. Anna pożegnała go wylewnie, a Helga zaledwie skinęła głową. Młody Gryffindor wskoczył na konia i pomknął przez wrzosowiska w stronę swojej wioski.

Powrócił dopiero późnym wieczorem. To, co zastał po powrocie, nie uradowało go ani trochę. Wręcz przeciwnie, jęknął w duchu na widok państwa McCower i zapłakanej groteskowo Grety. Zaprowadził konia do szopy najwolniej jak potrafił i wszedł do domu, powłócząc nogami. Jego matka tłumaczyła coś pani McCower, lecz kiedy Godryk stanął w pełnym świetle, wszelkie rozmowy ucichły. Dwie siostry Gryffindora ukryły się za szafą i podsłuchiwały, próbując zamaskować śmiech piąstkami wciskanymi do ust.

- O wilku mowa – rzekła z lodowatą wyższością pani McCower. – Greta poinformowała nas, że źle się wobec niej zachowałeś.

- Po prostu się spieszyłem, to wszystko – odpowiedział Godryk. – Jeśli ją uraziłem, to przepraszam, nie miałem uczyniłem tego celowo.  

- Dokąd się spieszyłeś? – Wtrącił się ojciec Grety, który chyba uległ podejrzliwości swej córki i również był przekonany, że Godryk sposobił sobie kochankę.

- Za namową ojca udałem się do sąsiedniej wioski, aby podziękować właścicielce sierocińca za nocleg – odparł uroczyście oskarżony, którego całe to przedsięwzięcie zaczęło bawić. – Dwa dni temu byliśmy z ojcem na polowaniu. Gdy wracaliśmy, okropnie się rozpadało, więc zatrzymaliśmy się w pobliskim sierocińcu. Nie było potrzeby skarżyć rodzicom, Greto. Przecież nie zakocham się w przypadkowo spotkanej osobie.

- Dobrze już – powiedziała pani McCower, patrząc karcąco na córkę. Na policzkach starszej damy pojawiły się ledwo dostrzegalne rumieńce wstydu. – Przepraszamy za to zamieszanie. Chodź, Greto.

Obie wyszły z kuchni, łopocząc połami swych pięknych, obszytych rudym futrem płaszczy. Matt odprawił Godryka, ale gdy ten był już w progu, usłyszał groźnie brzmiące, choć stłumione przez przyłożoną do ust dłoń słowa ojca Grety:

- Pamiętaj o naszym układzie, Matt – mruknął. – Jeśli Greta nie poślubi twojego syna, możesz się pożegnać z tym złotem.

Minął Godryka w drzwiach, potrącając go brutalnie i wyszedł z domu, trzaskając drzwiami. Młody Gryffindor wszedł do swojego pokoju i rzucił się na łóżko. Sięgnął po różdżkę, którą zaczął zestrzeliwać muchy z sufitu. Na samą myśl o małżeństwie z Gretą aż drżał ze strachu. Teraz już wiedział, że nigdy jej tak naprawdę nie lubił.

~*~

Mam nadzieję, że się podobało. Już się bałam, że się komputer popsuje, zanim to napiszę. Streszczam się, bo na siostrzenicę muszę coś napisać. Dedykacja dla carmen37 :*