15. Mugol-Czarodziej

Poranek wydał się Rowenie jeszcze zimniejszy, niż przypuszczała. Mimo magicznej powłoki otaczającej niewielkie pole dookoła ognika, oddechy całej piątki zamieniały się w parę wodną, a uszy Godryka stały się jeszcze bardziej czerwone niż zwykle. Ravenclaw wstała niesamowicie obolała. Na początku nie mogła nawet poruszyć głową, która bardzo jej ciążyła; dziewczyna czuła się jeszcze bardziej zmęczona, niż przed położeniem się spać. Ręce miała skostniałe z zimna, a twarz sztywną od siarczystego mrozu.

Lambert był jedyną osobą z całej piątki, która nie narzekała na temperaturę. Pochylił się nad tym, co pozostało z ogniska i zaczął szturchać swoją różdżką zimne, ciemnoszare kawałeczki drewna. Kiedy się wyprostował, ogień już żarłocznie trawił spopielałe szczątki, na co Godryk pokiwał z uznaniem głową.

- Niezła sztuczka – pochwalił go.

- Idealnie. Jak przystało na wieśniaka – mruknął Salazar, patrząc z pogardą na blondyna, a ich spojrzenia spotkały się. Oczy Slytherina płonęły jeszcze potężniejszym żarem niż ogień pochłaniający stare drewno.

- Dokąd teraz się udasz? – Zapytała Helga, która jako jedyna nie zwróciła uwagi na złośliwy komentarz Salazara.  

Lambert odwrócił wzrok, żeby na nią spojrzeć. Choć jego twarz wciąż była lekko skrzywiona, wargi rozciągnęły się w delikatnym uśmiechu, kiedy odpowiadał:  

- Muszę załatwić jeszcze kilka spraw, ale mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy.

Godryk natychmiast potwierdził jego słowa, a dziewczęta pokiwały ochoczo głowami, na co Salazar zazgrzytał zębami ze złości, usiłując zachować kamienną twarz. Miał nadzieję, że to było pierwsze i ostatnie spotkanie z wielkim i potężnym Pogromcą Wilków, który niespodziewanie odebrał mu nie tylko tron, ale i uznanie Roweny. Choć Slytherin był święcie przekonany, że perfekcyjnie maskuje swoje odczucia, Lambert doskonale wiedział, że ciemnowłosy arystokrata nie był do niego przyjacielsko nastawiony. Nigdy dotąd nie uratował nikomu życia, ale nie spodziewał się tak rażącej niewdzięczności. Wyglądało na to, że Salazar wolałby zginąć, niż przyjąć pomoc od osoby, którą zainteresuje się Rowena Ravenclaw, która i jemu nie była obojętna.

Urocza istotka, myślał, przyglądając się jej spod drzewa.

Dziewczyna wiązała właśnie koce, aby później załadować je na czarnego konia. Była nie tylko piękną, młodą, zaradną kobietą, ale musiała mieć także ujmujące wnętrze. Ich spojrzenia kilkakrotnie się spotkały, jednak Hughes traktował ją z pewną rezerwą, gdyż domyślał się, że coś musiało ją łączyć ze Slytherinem. Słyszał, jak nocą młodzieniec szeptał coś do jej ucha.

Lambert nie należał do grupy osób, którzy „obserwują”. Wolał działać, wykorzystać życie do granic możliwości, przez co często zapominał też o Bogu. Nie posiadał ducha obecnych czasów. Teraz jednak wolał popatrzeć na poczynania młodych, niedoświadczonych nastolatków. Sądził, że i oni pochodzą z zupełnie innego świata. Cała czwórka miała swoje plany i nadzieje… Może i były one nieco naiwne, ale Pogromca Wilków widział w nich oświeconego ducha. Byli do siebie bardzo podobni, choć każdy posiadał coś, co czyniło go wyjątkowym. Salazar Slytherin musiał być synem bogatego, znaczącego w świecie czarodziejów i mugoli człowieka, to nie budziło żadnych wątpliwości. Z całą pewnością wychowały go piękne, wykształcone kobiety, rozpieszczając do granic możliwości. Gryffindor był wesołkiem, jakby uciekł jakimś wędrownym cyrkowcom, jednak jego dobre maniery i sposób wysławiania mówiły zupełnie coś innego. Helga wydawała się spokojna i bardzo nieśmiała, jak wiejska, uczynna dziewczyna, która została wychowana przez zamknięte w klasztorze zakonnice. Natomiast Rowena… Ona była dla Lamberta zagadką. Jej szaty były zniszczone i stare, jednak sposób mówienia, zachowanie i niezbyt zręczne skrywanie wrodzonej elegancji upodabniały ją do księżniczki. Swoimi manierami i klasą dorównywała Salazarowi. Być może dlatego Młody Książę tak zaciekle zabiegał o jej względy.

Godryk, który do tej chwili siedział przy ognisku i w całkowitym skupieniu polerował rubiny przy rękojeści swego wspaniałego miecza, zagadnął Lamberta:  

- Skąd właściwie pochodzisz?

Hughes wzdrygnął się nieznacznie, wyrwany z zamyślenia.

- Dwanaście mil stąd jest niewielka wioska – odparł. – Tam mieszkam.

- Więc co tu robisz? - Wtrącił się nagle do rozmowy Salazar, który przez cały poranek zajęty był nierobieniem niczego. – Przecież te wilki to tylko zwyczajne dzikie bestie pozbawione magicznej mocy. Są problemem mugoli. Martwisz się tym?

Lambert zaśmiał się, a jego jasne oczy rozbłysły w blasku lodowato jasnego słońca.

- Brak magicznej mocy nie powstrzymał ich od ataku na ciebie – odrzekł uprzejmie, a policzki Slytherina pociemniały. – Mieszkam w wysokiej wieży, więc po części masz rację, problem wilków mnie nie dotyczy. Ale nasz ojciec popadł w długi, a moi starsi bracia zupełnie stracili głowę. Powiedzmy, że chciałem wybić te wilki, aby pokazać im, że każdy może zachować się szlachetnie. Poza tym mam nadzieję, że uda mi się mi się sprzedać te skóry.

Helga i Rowena gdzieś zniknęły. Mężczyźni natomiast siedzieli przy tlącym się ognisku, każdy pogrążony we własnych myślach. Godryk skończył polerować swój imponujący miecz, po czym przytwierdził go pieczołowicie do szerokiego, skórzanego pasa i wstał, mrucząc coś, że idzie rozprostować kości. Zostali tylko Salazar i Lambert. Przez chwilę mierzyli się spojrzeniem; w końcu Hughes przywołał na twarz swobodny, szczery uśmiech i zapytał znienacka:

- Kim jest dla ciebie Rowena?  

Salazar zawahał się przez chwilę.

- Przyjaźnimy się.

- To dobrze.

Lambert uśmiechnął się jeszcze szerzej, a jego sztywno napięte ramiona rozluźniły się. Poczuł ulgę, kiedy usłyszał słowa arystokraty, choć jego postawa mówiła zupełnie coś innego. Oboje siedzieli tak i nie odzywali się do siebie, a atmosfera z minuty na minutę robiła się coraz cięższa. 

W pewnej chwili uwagę obu chłopców przyciągnęły dochodzące z oddali radosne rozmowy. Chwilę później zza drzew wyszli Godryk, Helga i Rowena. Na gałęziach poskładali martwe ciała wilków i teraz ciągnęli je po śniegu do obozowiska. Ich twarze były zaróżowione od mrozu, a wargi popękane, ale usta rozciągały się w szerokich uśmiechach.

- Oto twoje trofeum – powiedział z uśmiechem Gryffindor, dysząc ciężko.

- Pomożemy ci je patroszyć, jeśli chcesz – dodała Rowena i otarła grubą rękawicą spocone czoło.

- Nie trzeba, zrobi to służba w zamku mojego ojca – odparł Lambert. – Jesteście wszyscy zaproszeni na kolację, kiedy już dojedziemy.

Godryk, Helga i Rowena chórem potwierdzili swoje przybycie, natomiast Salazar słowem się nie odezwał, tylko zabrał się za pakowanie swoich rzeczy. Stare przyzwyczajenia wróciły – młodzieniec poczuł ulgę na myśl o ciepłej kolacji, wygodnym łóżku i służbie wykonującej każdy jego rozkaz. Czuł się jednak rozdarty, ponieważ wiedział, że to będzie kolejna rzecz, którą będzie zawdzięczał swemu rywalowi.

Wszystko było już gotowe, ognisko zostało zgaszone, a ślady obozowania zatarte, więc nie było co zwlekać z odjazdem. Cała piątka wyprowadziła konie z lasu, ale tylko czwórka gawędziła wesoło, ciesząc się ładną, zimową pogodą i swoim towarzystwem. Niewielkie problemy zaczęły się dopiero późnym popołudniem, kiedy z nieba zaczęły spadać duże, białe płatki śniegu, skutecznie pogarszając widoczność. Konie raz czy dwa utknęły w ogromnych zaspach, ale młodzi czarownicy co jakiś czas oczyszczali sobie drogę za pomocą czarów. Mimo że wioska znajdowała się zaledwie kilkanaście mil od lasu, w którym koczowali, podróż zajęła im kilka godzin. Było już bardzo ciemno, księżyc skrywał się nieśmiało chmurami, tylko od czasu do czasu raczył pokazać wędrowcom swe srebrne oblicze. Pierwszą osobą, którą znudziła ta monotonna podróż był oczywiście Salazar, lecz towarzystwo wytrwałych, śmiałych młodzieńców skutecznie zmotywowało go do ukrycia negatywnych emocji. Nie mógł pogodzić się z myślą, że Gryffindor i Hughes mogliby uznać go za słabego wędrowca.

Po pewnym czasie w oddali pojawił się zarys jakiejś wielkiej budowli, na widok której twarz Lamberta rozpromieniła się trochę.

- Mieszkamy na uboczu, nie jesteśmy tu zbyt lubiani – wyjaśnił. – Nasza rodzina od lat jest uznawana za dziwną, choć sądzę, że boją się nazywać nas czarownikami.

Zaśmiał się drwiąco i ponaglił konia, który pognał niedawno odśnieżoną drogą prosto w stronę zamku. Czwórka wymieniła zaniepokojone spojrzenia, ale Lambert był zbyt blisko, żeby mogli jakoś zareagować na jego słowa. Dopiero teraz, kiedy znaleźli się w pogrążonej w mroku wiosce, ich serca wypełniła trwoga. Być może osoby mieszkające w tym zamku faktycznie nie byli zbyt gościnni… 

         Państwo Hughes posiadali ogromne tereny otaczające wybudowaną na samym środku wieżę, w której mieszkali, a posiadłość chroniona była nie tylko przez grube, stare mury, ale i przez silne zaklęcia. Kiedy Lambert przykładał różdżkę do bramy, cała czwórka spostrzegła, jak potężny podmuch energii przemknął od kamiennych wieżyczek prosto w czarne, skryte za chmurami niebo. Kiedy wrota rozwarły się, konie pognały w kierunku gmachu, a tętent ich tłumiła gruba warstwa śniegu. Jasne włosy Pogromcy Wilków wyraźnie odcinały się na tle ciemnych murów, kiedy machał różdżką, aby otworzyć wysokie, drewniane drzwi.

Weszli po krętych, szerokich schodach na pierwsze piętro, które okazało się salonem. Zimne, wilgotne ściany pokrywały szare, zielone i oliwkowe gobeliny z ruchomymi postaciami. Wnętrze komnaty było surowe i wydawałoby się lochem, gdyby nie huczący w kominku ogień, rzucający pomarańczową poświatę na kamienną, nagą podłogę. Choć Lambert opowiadał, że pochodzi ze szlachetnego, starego rodu, wieża, w której mieszkała jego rodzina była uboga i przygnębiająca. Salazar poczuł się oszukany, kiedy stąpał ostrożnie po brzydkiej podłodze i rozglądał się dookoła w poszukiwaniu chociażby jednego drogocennego przedmiotu potwierdzającego słowa Lamberta.

Pierwszą rzeczą rzucającą się w oczy był wysoki fotelu z pięknymi, rzeźbionymi podłokietnikami. Wyglądał tak, jakby ktoś wiele lat temu umieścił go przed kominkiem i ani razu go już nie przestawiał. Siedział w nim staruszek. Za młodu musiał mieć tak jasne, puszyste włosy jak Lambert, teraz jednak przypominały one biały puch opadający falami na zgarbione plecy. Na obu mętnych, niebieskich oczach miał bielmo. Musiał być ślepy, nie był jednak tak stary, jak myśleli przybysze. Szczęka zadrgała mu impulsywnie, gdy usłyszał kroki.

- Kto tu jest? – Zapytał. – Jane, to ty?

- To ja, ojcze – przemówił Pogromca Wilków, a jego głos stał się nagle głębszy i jakby bardziej godny.  

Ktoś się pojawił.

Z sąsiedniego pokoju skrywanego za długim, ciemnoszarym gobelinem nadszedł mężczyzna, dużo starszy od Hughesa, choć bardzo do niego podobny. Był tego samego wzrostu, miał tak samo smukłą, ostro zarysowaną twarz i takie same szare, zimne oczy. Jego wzrok spoczął po kolei na twarzach przybyłych.

- Kogo tu sprowadziłeś? – Zapytał z nieukrywaną pogardą w głosie, której nie powstydziłby się sam Salazar. – Czy może uratowali ci skórę, kiedy umykałeś przed wilkami?

Zachichotał pod nosem, rozbawiony własnym dowcipem. Całą czwórkę ogarnęło najszczersze oburzenie, nawet Slytherin skrzywił się na jadowite brzmienie głosu mężczyzny, ale Lambert nawet nie mrugnął. Był przyzwyczajony do złośliwości, którymi raczyli go jego starsi bracia, naśmiewając się z jego kobiecej postawy i miłości do nauki.

- Zejdź do holu i sam zobacz – polecił mu.

Jego starszy brat uśmiechnął się złośliwie i natychmiast ruszył w stronę drzwi, łopocząc swą długą, błękitną peleryną, choć przez jego twarz przebiegł ledwo dostrzegalny cień niepewności, który zauważyła tylko Rowena.

- To prawda? – Zapytał stary. – Zabiłeś wilki grasujące w sąsiedniej wiosce?

- Z pomocą walecznego Godryka Gryffindora i szlachetnego Salazara Slytherina, ojcze – odparł najmłodszy syn, wykonując teatralne gesty ramionami.

Na twarzy starca pojawił się cień uśmiechu, jakby rozpoznał jedno z wymienionych przez syna nazwisk, dzięki czemu jego surowa, woskowa, poorana zmarszczkami twarz złagodniała i nabrała poczciwego wyrazu.

- Chłopcze – wychrypiał, rozglądając się dookoła, choć wszystko, co widział, to pomarańczowe plamy w miejscu, gdzie płonął ogień. – Matt Gryffindor…

- To mój ojciec – dokończył za niego Godryk.

Stary odetchną głęboko, jakby pogrążył się we wspomnieniach.

- Matt lubił pojedynki – rzekł w końcu, a jego głos stał się miękki i spokojny. – Ćwiczył się u mnie. Był moim najlepszym uczniem.

Godryk wymienił szybkie spojrzenia z Salazarem i Lambertem, po czym mruknął coś niezrozumiałego. Nie miał pojęcia, co odpowiedzieć staremu Hughesowi, którego najwyraźniej wzruszyło wspomnienie młodzieńca, którego szkolił za swych najlepszych lat życia. Choć wszyscy zamilkli, obawa opuściła serca nowoprzybyłych.

Powrócił brat Lamberta. Na jego twarzy rozkwitł grymas złości, gdy wycedził przez zaciśnięte zęby:

- Ty… ty mały bękarcie, wybiłeś te wszystkie wilki…

Zazgrzytał zębami ze złości, ale jego twarz pozostała niewzruszona. Jego spojrzenie biegało od twarzy najmłodszego Hughesa do zamglonych oczu ojca i z powrotem, kiedy zawołał:

- Matko! 

Ani razu nie zerknął na młodych wędrowców, którzy tłoczyli się w cieniu pod ścianą. Nie minęła minuta, a na korytarzu rozległy się przyspieszone, energiczne kroki. Grube drzwi otworzyły się, a w pokoju pojawiła się kobieta. Mimo sędziwego wieku była bardzo piękna, a jej wyniosłego, chłodnego oblicza nie znaczyła ani jedna zmarszczka. Miała jasnobrązowe, upięte w elegancki kok włosy, ciemnoszafirowe oczy okolone krótkimi, jasnymi rzęsami i rzadkie, wąskie brwi, co upodabniało ją do surowej królowej śniegu. Ubrana była w pomarańczową, bogato zdobioną żółtym haftem suknię, która podkreślała jej smukłą, sztywno wyprostowaną sylwetkę, a ona sama poruszała się z wdziękiem, jakby stąpała po chmurach.  

- Co tu się dzieje? – Zapytała swym głębokim, melancholijnym głosem. - Kim jesteście?

Czwórka młodych czarowników popatrzyła po sobie. Siła i pewność siebie, z którą Jane Hughes wkroczyła do komnaty skrępowało nawet najśmielszego z całej grupy Godryka. Młodzieniec stał jak słup soli i wpatrywał się w nią szeroko otwartymi oczami. Rowena jako pierwsza odzyskała głos.

- Spotkaliśmy Lamberta podczas naszej podróży – wyjaśniła uprzejmie. – Widzieliśmy, jak walczył z wilkami.

- A później ugościli mnie w swoim obozowisku – dodał Hughes. – Dlatego z miłą chęcią chciałbym się im odwdzięczyć za ich dobroć.

Czwórka zauważyła, że istotnie ta rodzina jest dosyć dziwaczna. Rzucała się w oczy nie tylko ta przepaść w relacjach między domownikami, ale i podejrzanie sztywne zachowanie. Okazało się, że Lambert okazał się najbardziej normalnym mieszkańcem przygnębiającej wieży. Często dowcipkował i był skory do rozmów na przeróżne tematy, natomiast pan Hughes był opryskliwy i zdawał się pałać nienawiścią do wszystkiego i wszystkich. Helga i Rowena, które jako kobiety miały w sobie najwięcej empatii, domyślały się, że ta nieustająca zgryzota musiała zostać spowodowana ślepotą i uciążliwą starością. Ravenclaw wyobrażała sobie, jakie udręki musiał znosić ojciec Lamberta, który przez całe swoje życia był potężnym czarownikiem, szkolił równie utalentowanych i szlachetnych młodzieńców, lecz wraz z wiekiem nadeszły problemy ze zdrowiem, przez co musiał porzucić aktywny tryb życia i zasiąść w fotelu przed kominkiem. Natomiast Jane Hughes, matka Lamberta, okazała się chłodną, milczącą i chyba najbardziej wyniosłą osobą w tym domu. Uprzejmie zwracała się zarówno do męża, jak i do gości, a najmłodszego syna darzyła szczególnym uczuciem. Godryk spostrzegł cień delikatnego, pobłażliwego uśmiechu, który rozciągał jej wargi za każdym razem, kiedy Pogromca Wilków przemawiał.

Podczas kolacji do rozmowy z gośćmi dołączył się tylko Lambert i jego rodzicielka. Dziwni i wyniośli bracia kategorycznie odmówili zjedzenia wspólnego posiłku z przybyszami, pan domu natomiast spożył wieczorny posiłek samotnie w swoim fotelu, z którego zdawał się nie ruszać bez wyraźnej potrzeby.

- Nie będziemy zajmować zbyt dużo czasu – powiedział Godryk, patrząc znacząco na najstarszego z mieszkańców wieży. – Rano wyruszamy w dalszą drogę.

Gryffindor czuł się tu najpewniej z całej czwórki. Jego cechą była niesamowita otwartość, czym niejednokrotnie zjednał sobie nawet najbardziej bezkompromisowe osobistości, nie miał także żadnych problemów z przystosowaniem się do nowego środowiska. Zawdzięczał swój charakter zarówno wychowaniu, jak i pochodzeniu – jego rodzina od pokoleń uważana była za jedną z najbardziej przyjaznych i gościnnych.

Jane dała znać skrzatowi domowemu, aby sprzątnął ze stołu, po czym poleciła najmłodszemu synowi, aby pokazał przyjaciołom ich pokoje. Widać było, że goście bardzo rzadko odwiedzali tę wieżę, co musiało w pewnym sensie przeszkadzać gospodyni. Rowena szybko poznała, że kobieta tylko udawała dumną i nieustępliwą. Pod maską surowej, wyniosłej królowej śniegu skrywała się delikatna i wrażliwa kobieta tęskniąca do towarzystwa i rozrywek.

Reszta komnat wyglądała niemal identycznie jak pokój, w którym przesiadywał pan Hughes. Ściany były zimne i wilgotne, a nagie podłogi wyglądały tak, jakby nikt nie zamiatał ich od lat. W małych, ciemnych okienkach znajdowały się drewniane story, przez które zimny wiatr przedostawał się na wąską, okrągłą klatkę schodową i hulał po całym budynku. Idąc po schodach, Lambert mówił, aby czwórka nie zraziła się do jego ojca i braci, ponieważ brak złota i czarodziejskich rodzin bardzo zmienił jego rodzinę, która jeszcze kilkanaście lat wstecz była zupełnie inna.

Między Roweną a Helgą panowało milczenie, kiedy przygotowywały się do snu. Choć w kominku płonął ogień, komnata była zakurzona i ponura. Gdy Hufflepuff dotknęła szorstkiej poduszki, aż wzdrygnęła się z zimna, a jej ciało przeszył dreszcz na myśl o spędzeniu w tym twardym, lodowatym łóżku całej nocy. Do swojej towarzyski odezwała się dopiero wtedy, gdy zgasiły pochodnie, a w pokoju zapanowała ciemność.

- Rodzina Lamberta nieco mnie przeraża – zaczęła niepewnie. – Jakby coś ukrywali, a goście w domu mogli przez przypadek odkryć ich sekret.

- My możemy budzić w nich taki sam lęk, jak oni w nas – mruknęła Rowena, wiercąc się zaciekle w swoim łóżku. Choć ostatnio sypiali w bardzo niewygodnych miejscach, twarda pościel drapała delikatną skórę dziewczyny. – Od dawna nie mają kontaktu z czarownikami, być może to ich trochę… onieśmiela? Śpij dobrze.  

Helga przewróciła się na drugi bok, ale oczy miała szeroko otwarte. W głowie nadal widziała tę przerażającą, trupio bladą, wykrzywioną twarz starca z oczami pokrytymi bielmem. Postać starego Hughesa przywodziła jej na myśl kostuchę, którą wielebny straszył nieposłuszne dzieci. Nie potrafiła go sobie wyobrazić z różdżką w ręku. Helga nie podejrzewała, że świat jest tak mały, aby podczas swojej podróży mogli spotkać zdziwaczałego starca, który wiele lat temu był nauczycielem i mentorem Matta Gryffindora. W jej sercu pojawiła się iskierka nadziei, że być może na ich drodze stanie ktoś, kto dawno temu miał kontakt z jej ojcem…  

~*~

Rozdział krótszy i banalny, ale dopiero co wróciłam z imienin, więc nie dałam rady napisać więcej. Dedykacja dla wiki-pedii :*