20. Dziecko Wilków

Drżąc z zimna, usiadła na łóżku. Jej oddech zamieniał się w białą parę, kiedy wydychała powietrze. Ubrała się powoli, nastroszona od chłodu, panującego w tym pomieszczeniu.


Kiedy już wyszła, zobaczyła coś przerażającego, dziwnego i nieprawdopodobnego. Po środku izby leżały resztki drewnianego dachu i cała masa śniegu. Zrozumiała, czemu w całym domu zrobiło się tak zimno. Uniosła różdżkę, gotowa do pomocy.
- Dlaczego mnie nie obudziliście? – zapytała z wyrzutem.
- Nie było potrzeby cię niepokoić, tak się dzieje każdej zimy – odparła Deborah z uśmiechem, jakby dziura w suficie była błahostką, jakimś głupim żartem.

- Więc dlaczego nie założycie sobie magicznych zabezpieczeń? – spytała Rachel.
Deborah znów się zaśmiała i machnęła różdżką w stronę wygasłego kominka, żeby usunąć niego trochę śniegu.
- Co roku zakładamy coraz to lepsze zabezpieczenia, ale widocznie natura jest od nas mądrzejsza i potrafi je obejść – odrzekła.
Rachel chciała zapytać, gdzie jest jej syn i dlaczego nie pomaga jej w naprawie dachy, ale dopiero teraz usłyszała go z góry. Stał na tej części dachu, która się jeszcze nie zawaliła i zaglądał przez dziurę do pokoju.


- Gdybyśmy zrobili dach ze słomy, jak radziłam ci rok temu, śnieg nie walałby się teraz po izbie – zwróciła się do niego matka.
- Tak – przyznał z wyraźnym sarkazmem w głosie Berengar. – Bo hulałby tutaj wiatr.

Zabrał się za umieszczanie belek, które naprawiła Deborah, na właściwym miejscu. Rachel tymczasem pomogła jego matce usunąć cały śnieg z pokoju i naprawić szkody, które jeszcze wyrządził.

Kiedy się z tym uporali, a dach wyglądał tak jak dawniej, Berengar wrócił, żeby napić się herbaty przed wyjściem do pracy.
- Robisz tu za ochroniarza, tak? – spytała Rachel, przyglądając mu się uważnie. – To dlatego, że jesteś taki opryskliwy?
- Nie jestem taki – odrzekł. – Po prostu nie lubię zimy.
- To tak jak ja – przyznała blondynka. – Przed czym chronisz mieszkańców Hogsmeade? Z doświadczenia wiem, że magiczne stwory unikają spotkań z ludźmi.
- Nie wszystkie – mruknął. – Te z lasu czasami wychodzą z niego i wałęsają się po wiosce. Straszą ludzi, robią dużo szkód, więc ktoś musiał się tym zająć.
Oddał matce pusty kubek i ruszył w stronę drzwi.
- Powiesz mi, jak dojść do tego zamku? – zawołała za nim jeszcze Rachel.
Berengar zatrzymał się na chwilę z ręką na klamce.
- Nie teraz. Muszę zobaczyć, czy przez tę nocną śnieżycę komuś jeszcze nie zawalił się dach – odparł i wyszedł na zewnątrz.

Rachel również wstała.
- Pójdę obejrzeć wioskę – wyjaśniła, widząc pytające spojrzenie Deborah’y.
- Nie ma tu co oglądać, wioska jak każda inna – mruknęła, machając lekceważąco ręką.
Mimo to blondynka ubrała gruby płaszcz i wyszła z chaty. Po podwórku szalał wiatr, ale słońce świeciło na jasnym, błękitnym niebie. Więcej ludzi odważyło się wyjść na zewnątrz.

Nie tylko dach w domu Deborah się zawalił. W jednym zapadł się cały komin, a w drugim rozpadła się szopa. Mieszkańcy Hogsmeade zdawali się tu dobrze znać i lubić, ponieważ każdy każdemu pomagał w naprawach.


Teraz, kiedy śnieg nie szalał w powietrzu, a Rachel mogła bez przeszkód widzieć, zauważyła, że wioska wcale nie jest taka duża. Zobaczyła bardzo wyraźnie las, fontannę, wybudowaną po środku niewielkiego placu, który miał być chyba rynkiem. Wyciągnęła różdżkę i zaczęła nią torować sobie drogę do baru. Śnieg za sprawą czarów topniał, ukazując zmarzniętą, suchą trawę.



Dotarła do karczmy „Jedna Miotła” i weszła do środka. W jednej dużej sali znajdowało się kilka drewnianych stołów, zbitych z nieheblowanych desek. Siedzieli przy nich mężczyźni i kobiety, rozmawiali, pili i śmiali się, jakby byli równi. Zrobili na Rachel o wiele lepsze wrażenie, niż mugole. Między nimi a czarodziejami istniała duża przepaść w zachowaniu i wychowaniu.


Usiadła przy jednym ze stołów. Nie był pusty, siedział przy nim jakiś staruszek, prawdopodobnie przygłuchy, bo obok talerza z owsianką leżała trąbka słuchowa. Mężczyzna najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy z obecności dziewczyna; mielił szczęką, przeżuwając bardzo powoli owsiankę, wzrok zaś utkwiony miał w talerzu.

- Eee… przepraszam bardzo – odezwała się Rachel niepewnym tonem. – Chciałabym porozmawiać. Jestem tu nowa i…
- Nie warto tracić czasu, i tak nie odpowie.
Był to męski głos i dochodził zza jej pleców. Rachel odwróciła głowę. Podeszli do niej dwaj młodzi, uśmiechnięci mężczyźni i usiedli po obu jej stronach na drewnianej ławie. Nie byli jednak jak owi nachalni mugole, przez których musiała przebierać się za faceta.
- Mówią, że stary McGonagall zwariował przez wojnę z olbrzymami, w której brał udział, kiedy był jeszcze młody – powiedział tęższy z nich. – Ale według mnie on po prostu jest głuchy i nikogo nie lubi. Jestem Maximillian Fletcher, a mój koleta to Odyn Weasley.


Rudy mężczyzna ucałował rękę Rachel.
- Dużo rodzin czystej krwi tutaj mieszka – zauważyła blondynka.
Maximillian zakaszlał znacząco.
- Nie jestem czystej krwi, mój ojciec był mugolem.
- Nie mam nic przeciwko mugolom – odparła Rachel. – Podczas mojej podróży zdążyłam ich już trochę poznać.
- Hogsmeade to jedyna wioska w Wielkiej Brytanii, zamieszkała jedynie przez czarodziejów – oświadczył Weasley. Zrobił taką minę, jakby sobie coś nagle przypomniał. – Ty jesteś Rachel Malfoy, tak? Berengar mówił, że zatrzymałaś się u nich.
Rachel skinęła tylko głową. Obaj mężczyźni wstali jak na komendę i chwycili ją pod ramiona, żeby pomóc jej się podnieść na nogi.

- Gdzie on pracuje? – zapytała, gdy wyprowadzili ją z karczmy.
- Właśnie tam idziemy – odpowiedział Odyn.

Dotarli do lasu. Buchało z niego zimno, jeszcze większe od tego, które było na zewnątrz oraz panowała podejrzana wprost cisza. Mężczyźni wkroczyli do niego bez wahania. Rachel poszła za nimi.

Szli i szli, aż nagle usłyszeli jakieś hałasy. Był to ludzki śmiech, pomieszany z głośnymi warkotami lub szczeknięciami. Zza krzaków wyłonił się Berengar. Goniły go dwa ogromne wilki, nie wyglądały jednak groźnie. Jeden z nich przewrócił czarodzieja na śnieg, gdzie tarzali się przez chwilę. Przestali dopiero wtedy, kiedy Berengar zauważył, że jest obserwowany. Uspokoił swoich leśnych przyjaciół i wstał, oblepiony śniegiem jak bałwan.


- Poznaliście Rachel, tak? – zapytał, chcąc odwrócić uwagę od tego, co właśnie jego znajomi zobaczyli.
- Tak – zgodził się Weasley. – Ładnie pracujesz.
- Weź już odejdź, dobrze? – prychnął Berengar.
Jego znajomi oddalili się, natrząsając się z niego. Rachel nie mogła powstrzymać lekkiego uśmiechu, który pojawił się na jej twarzy po zobaczeniu Prince’a w tak komicznej sytuacji.
- Nie są groźne? – zapytała, klękając na śniegu, żeby pogłaskać jednego z wilków. – Są jak wielkie psy.
Berengar mruknął potakująco.
- Od dziecka z nimi przebywam – rzekł. – Znają mnie, więc nie boją się ludzi. Dałem im złudne poczucie, że ze strony człowieka nic im nie grodzi.
- Byłam w karczmie – odezwała się blondynka. – Zachowują się tak, jakby byli równi.
Berengar prychnął pogardliwie.
- Chcą udawać wielkie uprawnienie, żeby pokazać, że są lepsi od mugoli – wyjaśnił. – A prywatnie zachowują się czasem gorzej od nich.
Strzepał z ubrania resztę śniegu, zagwizdał i odszedł, a wilki pobiegły za nim, jak tresowane psy.

Rachel postanowiła trochę zwiedzić las. Zapuszczała się w niego coraz bardziej i bardziej… Nagle usłyszała trzaśnięcie łamanej gałązki. Obejrzała się w lewo i zauważyła czającą się między drzewami jakąś dziewczynę. Nie była już dzieckiem, ale nie wyglądała też na całkiem dorosłą. Na jej twarzy zaś malowało się takie samo zdziwienie, jak na twarzy Rachel. Ubrana była w gruby, brązowy Korzuch, spod futrzanej czapki wystawały pukle rudych włosów. Ona i blondynka stały jak wryte, gapiąc się na siebie.


~*~


Dziś trochę krótko, bo muszę iść do sklepu. Nie pisałam zaś długo, ponieważ miałam szlaban, ale teraz mam już ferie xD Co prawda norka miała być publikowana wczoraj, ale rozdział na Siostrzenicę dodawałam xD Dedykacja dla Clairies :*