Epilog

         Baron nie powrócił już do Hogwartu, przynajmniej ciałem. Dopiero po śmierci wszystkich z Hogwardzkiej Czwórki duch zarówno Heleny, jak i burzliwego młodziana zamieszkał w zamku, cierpiąc katusze, które będą trwać do końca świata jako kara za grzechy i strach przed śmiercią. Ravenclaw bardzo cierpiała z powodu wyboru, którego dokonała jej córka. Nigdy nikomu się nie przyznała, że bezpowrotnie utraciła swój diadem. Ale nie to było jej zmartwieniem. Była już jesień, liście pożółkły i zaczęły opadać. A jej zdrowie stało pod wielkim znakiem zapytania. Rowena słabła z każdym dniem. Nie prowadziła już lekcji. Sprowadzono z Francji piękną, młodą czarownicę, która doskonale radziła sobie z dziećmi i potrafiła do nich dotrzeć.

Na skraju lasu znajdowało się coś na podobieństwo parku. Wysokie drzewa obficie broczyły złotymi, brązowymi i czerwonymi liśćmi Pożółkła trawa prawie całkowicie została nimi zasłana, a ich zapach unosił się po całych błoniach. Rowena uwielbiała tam przesiadywać. Miała stamtąd doskonały widok na zamek oraz jezioro po prawej stronie.  Nie mogła już sama chodzić ze względu na całkowity bezwład nóg, więc Lambert i Godryk zanosili ją z fotelem. Siedziała tam godzinami, podziwiała krajobraz, zachodzące słońce, rzucające ciepłe, miłe promienie na surowe, zimne mury szkoły lub czytała. Kochała książki. Nie tylko naukowe, ale i nawet te bezbożne powieści, które zaczęły się już pojawiać. Lubiła spisane na kartach pergaminu pieśni podróżujących, mugolskich i czarodziejskich aktorów. Powszechnie uznawano, że są grzesznikami, a nawet… szatanami. Ale dla nich sztuka była ważniejsza, niż cokolwiek innego. Tę pasję słychać było w ich pieśniach.



         Tego dnia słońce grzało od samego ranka. Były to, zważywszy na klimat Anglii, już ostatnie tak piękne, ciepłe dni. Rowena została wyniesiona do swojego pięknego parku spowita w koce i gruby, szafirowy płaszcz. Godryk powiedział jej, że jej mąż za niedługo do niej przyjdzie, po czym odwrócił się i odszedł. Ravenclaw patrzyła, jak jego sylwetka zmniejsza się w jej oczach. Kiedy już całkiem się oddalił, zwróciła słabnący wciąż wzrok na roziskrzone jezioro. Złote promienie obmywały również delikatnie jej lekko pochyloną osobę. Choroba bardzo ją postarzała. W grubym, ciemnym warkoczu widać już było srebrne pasma, twarz poszarzała i zmęczona jakby… zapadła się, a oczy bez przerwy miała podkrążone. Jej wysuszone, słabe dłonie nie mogły już prawie w ogóle utrzymać różdżki w pionie. Wiedziała, że nie przeżyje nadchodzącej zimy. Już się z tym pogodziła. Aczkolwiek zastanawiała się czasami, czy jej życie było dobre. Wiedziała jedno: jej imię zostanie zapamiętane przez wiele, wiele wieków. Była w końcu jedną zzałożycieli Hogwartu, szkoły, która zdobyła wielką sławę w przeciągu kilku lat nie tylko w Wielkiej Brytanii, ale i w Europie.

         Zamknęła oczy. Słońce delikatnie pieściło popołudniowymi promieniami jej twarz. Uśmiechnęła się. Wspominała tamtą noc spędzoną z Salazarem. Była szczęśliwa. Nie miała od niego żadnej wiadomości, choć zapewne informacja o jej śmierci do niego dotrze. Na swój sposób kochała Lamberta. Był dobrym mężem, szanował ją i opiekował się podczas choroby. Dla Roweny jedyną straszną w tym wszystkim rzeczą była bezczynność. Nie mogła  nauczać, co bardzo dotkliwie przeżyła.

Już dawno pogodziła się z tym, że przeżyła życie nie do końca tak, jak tego chciała. Od młodych lat marzyła, że wyjdzie za mąż za mężczyznę, którego będzie kochać. Ale była mądrą kobietą. Wiedziała, że nie można mieć wszystkiego. Ważne było, że pozostawiła po sobie cudownego syna, który pochodził także z mężczyzny, którego bardzo kochała. A Helena… Jej córka zginęła za tak błahą sprawę. Diadem. Głupi diadem. Rowena nie miała pojęcia, że Helena go tak pragnęła. Skradła go, ale była to przecież czynność bezsensowna. Mądrość, nawet ta nieskończona, nie daje szczęścia. Cóż z tego, że młoda Ravenclaw posiadła całą wiedzę, skoro przeżyć chciała w samotności.

         Nadszedł Lambert. Widziała go już, kiedy rozwarły się drzwi wejściowe w zamku. Obserwowała, jak jego sylwetka rośnie z każdym krokiem. Gdy dotarł na miejsce, ciemnowłosa uśmiechnęła się lekko. Była słaba i czuła się senna.

- Jak się czujesz? – zapytał i ujął jej rękę,żeby ją ucałować. – Masz zimne dłonie – zauważył.

- Jestem zmęczona. Ale mimo wszystko… szczęśliwa– rzekła. – Trafił mi się doskonały mąż, mój Pogromco Wilków.

Lambert również się uśmiechnął.

- A mnie trafiła się idealna żona – dodał.

Przez jakiś czas nie odzywali się do siebie, oboje wpatrzeni w zachodzące słońce. Czuli się dobrze. Wszystko byłoby perfekcyjnie, gdyby nie choroba Roweny. Lambert gładził ją delikatnie po dłoni, podczas gdy tas ennie kiwała się w fotelu.

- Czuję, że mój koniec jest bliski – mruknęła nagle. Blondyn odwrócił głowę w jej stronę.

- Nie prawda. Wszystko będzie dobrze. Wkrótce wyzdrowiejesz i wrócisz do nauczania – odparł, ale w jego głosie zabrzmiał słabo skrywany lęk. Wiedział, że Rowena nie pożyje długo. Ale wsparcie psychiczne w chorobie było bardzo ważne. Dlatego wciąż miał nadzieję…

Ravenclaw zaśmiała się cichutko.

- Przestań. Wszyscy wiemy, że jest inaczej – wyszeptała. Lambert nie odpowiedział. Ciemnowłosa pobladła nieznacznie. Czuła senność, ale była to zupełnie inna senność od tej, którą znała. Połączony z dziwnym chłodem, mimo grzejących Rowenę, ciepłych promieni słońca. Przed oczami miała mlecznobiałą, gęstą mgłę. Zamek, na który patrzyła, ciemniał. Zdała sobie sprawę, że oto nadszedł jej koniec. Ale nie była smutna, wręcz przeciwnie. – Mężu, umieram. Czuję przemożny chłód. Przypilnuj proszę, żeby nasz syn ożenił się szczęśliwie i szanował swoją wybrankę. Chcę zostać pochowana jak najbliżej miejsca, które jest dla mnie ważne. Wszystko napisałam w moim testamencie.

Blondyn przykucnął przy niej i przycisnął jej dłoń do ust. Uśmiech na twarzy żony wywołał łzy, które spłynęły po jego policzkach jak dwa kryształowe, gorące ziarna grochu.

- Nie płacz, mój Pogromco Wilków- wyszeptała jeszcze Rowena, a życie zgasło w jej oczach. Na twarzy zastygł miły uśmiech, nie było w nim śladu wyniosłości czy dumy, którą kierowała się za życia. Jedna dłoń wciąż zaciskała się na różdżce, która była dla niej niczym przyjaciółka. Stworzona dla Ravenclaw przez słynnych Ollivanderów służyła jej wiernie te wszystkie lata. A teraz miała spocząć z nią w grobowcu.



*



         Wieść o śmierci Roweny potężnie wstrząsnęła nie tylko mieszkańcami zamku, ale i czarodziejami i czarownicami w Wielkiej Brytanii. Helga zemdlała, gdy po raz pierwszy zobaczyła jej martwe, zimne ciało wniesione do sypialni Lamberta. Leżała tam przez kilka dni. Nigdy nie dowiedziano się, czy to sprawa magii, którą stosowała Rowena za życia,czy czegoś innego, ale w ogóle nie uległa rozkładowi. Wyglądała jak marmurowa rzeźba pogrążona w śmiertelnym śnie. Jej stara już matka ubrała ją w piękną, niebieską szatę haftowaną srebrną nicią, z prawdziwymi diamentami na gorsecie, włosy splotław gruby warkocz, roniąc przy tym gęste, matczyne łzy. Dłoń z różdżką ułożyła jej na piersi, gdyż nie mogła rozewrzeć jej mocno zakleszczonych palców. Po odczytaniu testamentu Ravenclaw stwierdzono, że życzyła sobie, aby wszystkie książki z jej prywatnej biblioteki zostały ofiarowane uczniom do ich użytku. Co do pochówku, istniały dwie opcje. Rowena zapragnęła spocząć albo w hogwardzkim lesie, albo w puszczy szkockiej, na której skraju stała chata jej i jej matki. Stwierdzono, że druga alternatywa była odpowiedniejsza, ponieważ w owym lesie nie buszowały niebezpieczne, magiczne istoty, które mogłyby zaburzyć spokój Założycielki. I mimo że na pogrzeb chciało przybyć wiele osób, oświadczono, że jest to uroczystość prywatna.



         Goście przybyli na miejsce za pomocą deportacji. Nie chcieli wzbudzać zainteresowanie mugoli mieszkających w sąsiadującej z lasem wiosce.

Dla niej los zatoczył koło. Tu się wszystko zaczęło i się skończy, pomyślała Anastasia, kiedy Ulysses razem z Lambertem umieścili Rowenę na podłużnym, marmurowym podeście. Helga nazbierałao świcie całe mnóstwo pięknych, białych róż, które złożyła na piersiach przyjaciółki. Wszyscy goście ubrani byli na czarno, a ich twarze pogrążone były w przemożnym smutku. Niektórzy płakali. Gdy szmery rozmów ucichły, Lambert jako mąż zmarłej, wystąpiłna przód, aby przemówić. Policzki lśniły mu od łez.

- Dziękuję wam wszystkim za przybycie. Gdyby nie wasze wsparcie, ja i mój syn zapewne nie podnieślibyśmy się tak szybko po tej tragedii, która nas spotkała – rzekł lekko drżącym głosem. Theodor był zbyt zrozpaczony, aby coś powiedzieć. Stał tuż bok babci i wycierał oczy chusteczką. – Rowena dla większości była po prostu inteligentną, mądrą i utalentowaną czarownicą, która pragnęła kształcić młodzież. I temu się też poświęciła. Ale tak naprawdę niewielu z was wie, że była też kochającą żoną i matką, której serce pękło z rozpaczy nad zdradą i śmiercią córki, której nawet nie dane nam było pochować.

Tu głos mu się załamał. Nic więcej nie mógł powiedzieć, więc wycofał się w tłumek ludzi, którzy zaczęli podchodzić do ciała Ravenclaw i składać na nim kwiaty. Największe zdziwienie wywołało pojawienie się postaci w kapturze na głowie, która została zauważona dopiero, gdy na samym końcu podeszła do podestu i odsłoniła twarz. Był to Salazar, który pochylił się nieznacznie, aby ucałować dyskretnie lodowatą dłoń Roweny. Była piękna i wyniosła, jak zwykle, ale życie opuściło ją wraz z tą okropną surowością. Teraz wyglądała łagodnie i spokojnie. Szybko odwrócił się i puścił las, nie patrząc na nikogo. Rachel nie wiedziała, że jej mąż był na pogrzebie. I prawdopodobnie nigdy się o tym nie dowiedziała.

Lambert machnął różdżką, a złote i srebrne iskry zaczęły wirować dookoła ciała. W którejś chwili zbiły się w gęstą kopułę. Gdy opadły, na miejscu podestu stał już kamienny, szary grobowiec. Wszyscy zaczęli się teleportować. Nie było sensu tam stać. Rowena została już pożegnana i może spoczywać w spokoju.

Ale ktoś przyglądał się tej uroczystości z cieniastarych dębów. Była to zakapturzona postać bez historii i przyszłości. Widziała, jak na szczycie grobowca usiadł wielki, czarny kruk. Wszyscy myśleli, że Rowenę uśmierciła zdrada Heleny. Ale nie była to prawda. Wybaczyła córce. I nigdy nie przyznała, że ta ukradła jej drogocenny diadem. Umarła na ciężką chorobę, której w tamtych czasach nie nazywano i nie wykrywano, przez co nie potrafiono jej leczyć. Była to choroba, która odbierała kończynom władzę i osłabiała mięśnie, odbierała ostrość widzenia i przyprawiała o nieznośne bóle. W dwudziestym pierwszym wieku nazwałobyto stwardnieniem rozsianym. U Roweny choroba strawiła ją bardzo szybko, zapewnie dlatego, że magia, którą było przesiąknięte jej ciało, gryzło się z nią. Ale dla ciemnowłosej śmierć przyniosła swego rodzaju ulgę.

Zakapturzona postać ułożyła po środku grobu wieniec z ponadczasowych, błękitnych róż. A napis na alabastrowo białej tablicytuż ponad nim głosił:

Rowena Ravenclaw

Założycielka Hogwartu

* 1 maja 955

+ 19 października 1001

"Kto ma olej w głowie,temu dość po słowie."

~*~

         Noi koniec. Nie przypuszczałam, że będę płakać, pisząc to. Przywiązałam się do tego opowiadania, mimo że tak je zaniedbywałam. Nie wiem, co na koniec powiedzieć. Mam jeszcze wiele opowiadań, które możecie czytać. Czwórka Hogwartu to mój drugi blog, który zakończyłam. Posiada 163 strony, czyli 56 498 słów. Pisałam te czterdzieści rozdziałów przez prawie cztery lata. To długo, mogę powiedzieć, że dużo się wtedy działo. Chciałabym Wam szczerze i gorąco podziękować, moi Czytelnicy. Dziękuję Cam., która była ze mną niemal od samego początku. Eles., mojej serdecznej przyjaciółce, Atramentowej, Nieśmiertelnej, Kadzie113, która odwodziła mnie od zakończenia bloga, Olce, która czytała CH od początku, nicole., KefirOvej, która zaczęła czytać to opowiadanie od niedawna, ale sumiennie, Wice_, Claudii, Kicyslawie, Groszkowi, czarnej98, Mice, Lottie, Jeanelle, carmen37, Isabelle, Goni, Clumsy, Caitlin, Pepie, Spartance, Jolievin, Shizzie i Elizabeth Schmitt. Wiem, że chcielibyście, abym pisała tutaj nadal, ale należy wiedzieć, kiedy zejść ze sceny. Dziękuję także tym wszystkim, którzy czytali, a nie komentowali. Dziękuję, że jesteście. Frozenka.

40. Skradziony diadem

         Minął kolejny rok. Helena miała nadzieję, że jej obsesja na punkcie diademu matki z czasem zniknie, jednak działo się wręcz przeciwnie – coraz bardziej się pogłębiała. Miała już osiemnaście lat, więc już dawno powinna wybrać. Ta jednak wciąż i wciąż protestowała. Miała szczęście. Jej rodzice nie narzucali jej nic na siłę. Po prostu od czasu do czasu sugerowali. Rowena dawno już dojrzała do pewnych rzeczy. Nauczyła się żyć z mężczyzną, którego nie kochała, nikomu się o tym nie przyznając. Lambert podświadomie wiedział, że jej uczucia względem niego nie są do końca szczere. Ale myślał jakt ypowy, średniowieczny mężczyzna – ważne, aby z nim była i go nie zdradzała. Do samej śmierci był przekonany, że Rowena zachowała wierność. Dopiero po wielu, wielu latach po dokładnym przestudiowaniu drzewa genealogicznego oraz portretów od samych korzeni powstała legenda na temat romansu między Roweną a Salazarem. Ale były to tylko pogłoski, podobne do tych, które narosły dookoła Komnaty Tajemnic.



*



         Operacja była prosta. Wystarczyło odczekać, aż matka oddali się od swojego gabinetu, użyć prostego zaklęcia Alohomora, aby otworzyć drzwi, cichutko wśliznąć się do środka i odnaleźć diadem. Znajdował się on na zgrabnej, mahoniowej półeczce. Rowena nigdy nie troszczyła się o niego. Ceniła własną mądrość,a diadem pełnił dla niej funkcję pamiątkową. Należał do jej rodziny od lat.

Helena wiedziała, że jeśli już ukradnie diadem, nie będzie mogła zostać w Hogwarcie. Będzie musiała uciekać. Już nigdy nie wróci, nie zobaczy ani matki, ani ojca, ani przyjaciół. Ale musiała wybrać – albo rodzina, albo wiedza. Dlatego pewnego czerwcowego popołudnia, kiedy wszyscy zgromadzili się w Wielkiej Sali na obiedzie, wśliznęła się na trzecie piętro, gdzie znajdował się gabinet Ravenclaw. Stuknęła różdżką w drewniane, rzeźbione drzwi. Zamek kliknął mechanicznie, a Helena pociągnęła żelazną klamkę. Gabinet jej matki był dużym pomieszczeniem. Ściany aż po sam sufit pokrywały półki wypełnione książkami. Nie można ich było znaleźć w bibliotece szkolnej. Rozejrzała się dookoła. Za biurkiem na szczycie szafki znajdował się upragniony diadem. Delikatna, srebrna korona zalśniła w słońcu, którego promienie wpadały przez wielkie okno. Dziewczyna podbiegła do szafki i sięgnęła po diadem. Gdy jej dłonie dotknęły chłodnego, szlachetnego metalu, w sercu poczuła przyjemne drżenie. Szybko ukryła go w płóciennej torbie, jeszcze raz rozejrzała się dookoła, po czym uciekła z komnaty, zatrzaskując za sobą drzwi. Biegła przez korytarze, mijając niezliczone portrety oraz przejścia. Prawdziwą ulgę odczuła dopiero, gdy wskoczyła na białego konia i przedostała się na drugą stronę wysokiej, żelaznej bramy. Ponagliła wspaniałego rumaka, uderzając piętami w jego boku. Jechała tak przez kilka dni, prawie się nie zatrzymując. Robiła to tylko wtedy, kiedy czuła bardzo dotkliwy głód. Przystawała na godzinę w jakiejś wiosce, aby się posilić,po czym wyruszała w dalszą drogę. Już nie chciała mieć z rodziną nic wspólnego. Dokonała poważnego pogwałcenia i grzechu. Skradła matce bardzo cenną rzecz, której pożądała. Od teraz miała zacząć nowe życie.



*



         Ravenclaw szalał z rozpaczy. Minęło już dziesięć dni od dnia, kiedy zniknęła jej córka. Przeszukano cały zamek, Hogsmeade, a nawet Zakazany Las. Ale nic nie znaleziono. Żadnego śladu po Helenie. Dopiero dwa tygodnie po jej zaginięciu Godryk usłyszał w karczmie od barmanki, że widziała pędzącą przez wioskę na białym koniu młodą Ravenclaw.

- Ale dlaczego uciekła? – zapytał Lambert.

- Tego nikt nie wie – mruknął Gryffindor. –Należy ją odnaleźć. Nie może tak być, żeby bezbronna dziewczyna wałęsała się poza granicami kraju lub Bóg raczy wiedzieć, gdzie jeszcze. Roweno, załóż swój diademi powiedz, dokąd mogła się udać.

- Do tego nie jest potrzebny mój diadem, tylko mapa i zaufany, zręcznie władający mieczem i różdżką młodzian, gotowy na daleką podróż – odpowiedziała Ravenclaw, która jako jedyna nie odzywała się jak na razie podczas trwania ich już piętnastominutowej rozmowy. – Uważam, że idealnym kandydatek jest baron Leonard Salwadore. Kocha Helenę ponad życie, jest odważny i bardzo dobrze posługuje się magią.

- To dobry pomysł. Ale może Helena chciała poprostu, jak my, zacząć nowe życie? – mruknęła Hufflepuff.

- Helgo, nie wiem, czy tego nie zauważyłaś. Choruję. Z dnia na dzień jest coraz gorzej. Eliksiry już nie działają tak, jakbym tego chciała – powiedziała stanowczo Rowena, a w jej wielkich, brązowych oczach zapłonęły stalowe ogniki. Rudowłosej serce zabiło mocniej w piersi, kiedy to usłyszała. Ale Ravenclaw zdawała się przyjąć tą okropną prawdę w całości. – Chcę chociaż raz przed moją śmiercią zobaczyć córkę. Też jesteś matką. Powinnaś mnie rozumieć.

Hufflepuff spuściła głowę, aby nikt nie zobaczył, jak łzy zbierają się w jej przejrzystych oczach. Znała czarnowłosą tyle lat… nie mogła się pogodzić z tym, że mogło jej nagle zabraknąć.

         Stało się tak, jak tego sobie Ravenclaw życzyła. Kilka dni później wysłano w podróż barona Salwadore’a. Był on pełen ambicji i odwagi. Pragnął odnaleźć Helenę i poprosić ją definitywnie o rękę. Jechał dniami i nocami, nie oszczędzając konia, znosząc słoty i upały. Pytał ludzi, czy nie widzieli pięknej, smukłej dziewczyny z długimi, czarnymi włosami splecionymi w długi warkocz, uciekającej przed czymś na białym koniu. Takim tropem dotarł najpierw do Europy, a później do Albanii.

Znalazł ją dopiero w rozległej, ciemnej puszczy. Helena była przerażona, gdy go zobaczyła.

- Jak mnie pan znalazł? – zawołała z sercem szalejącym w piersi. – Śledził mnie pan?

- Nie. Jestem tu na osobiste życzenie panienki matki. Pani Ravenclaw jest bardzo chora, niemalże umierająca. I bardzo chciałaby panienkę zobaczyć, zanim zejdzie z tego świata. Proszę ze mną wrócić do Hogwartu, a później zostać moją żoną – rzekł, wyciągając dłoń obleczoną pierścieniami w jej stronę.

Helena zdenerwowała się. Miała dosyć barona Salwadore’a i nie miała już zamiaru być dla niego miła.

- Proszę przestać mnie prześladować! Proszę wrócić do Anglii i powiedzieć mojej matce, że nie wrócę do domu! – zawołała, a echo poniosło jej podniesiony głos po cichej i mrocznej puszczy. Baronowi również podniosło się ciśnienie.

- Panienki matka umiera! Jak można tak nie szanować rodziców…!

Chyba chciał coś jeszcze dodać, ale nie zdążył, bo dziewczyna zamachnęła się i wymierzyła mu siarczysty policzek. Salwadore stał przez moment, mrugając zawzięcie oczami. Nie wypowiedział już nic więcej. Impulsywnie dobył szabli i wbił ją prosto w pierś Heleny. Krew zalała jej piękną suknię, a ona sama zamachała rozpaczliwie rękami, usiłując zaczerpnąć powietrza. Za to krew burzyła się w żyłach barona i szalała w głowie. Wbił w nią szablę, zanim pomyślał, co zrobił. Uspokoił się, gdy Helena wyzionęła już ducha, a jej ciało stoczyło się na wilgotną ziemię pokrytą gnijącymi liśćmi. Dłonie mu zadrżały, a z piersi wydobył się szloch. Szczerze kochał Ravenclaw i mógłby dać jej wszystko, czego chciała. A teraz także i… śmierć. Zawył, jak zraniony pies i upadł na kolana przy jej broczącym krwią, stygnącym ciele. Pragnął wyczuć na szyi i nadgarstku bijący puls, chociażby minimalny. Łzy płynęły mu po twarzy. Zamordował swoją ukochaną. Zamordował swoją ukochaną. Drżącymi rękami uniósł swoją szablę i, z ochrypłym okrzykiem, wbił jej ostrze w serce. Dusza opuściła jego ciało, które opadłona krwawiącą pierś Heleny, z chwilą, kiedy ów organ przestał bić.

A diadem pozostał ukryty w pniu jednego z miliona drzew na wieki…



~*~



No i ostatni rozdział. Nie był zbyt długi, jak zwykle tutaj, ale zakończenie chyba jest zacne. Długo myślałam nad zakończeniem Czwórki Hogwartu, ale kiedy nadszedł ten czas… jakoś dziwnie. Przygotujcie się na Epilog za kilkanaście dni. A ten rozdział dedykuję Wam wszystkim :*

39. Smutek tonie w czasie

         Salazar i Rachel już nigdy nie wrócili. Rowena praktycznie codziennie myślała o nim i wspominała chwile radości, chwile szczęśliwe, których było niewiele, bo trwały tylko na początku ich podróży. Codziennie oczekiwała na jakąś wiadomość od Slytherina. I mimo że od jego wyjazdu minęło już pięć lat, nie potrafiła o nim zapomnieć. Jej mały synek nieświadomie przypominał jej o nim. Miał zielone oczy, takie same kości policzkowe… Aż dziwiła się, że Lambert nie widział tego podobieństwa. W marcu przyszła na świat córka Helena, a miesiąc później Godryk ożenił się z piękną, ciemnowłosą Seleną, którą poznał podczas letniego wyjazdu do Londynu. Wszystkim brakowało Rachel i Salazara, ale musieli pogodzić się z ich odejściem. Nikt nie wiedział, jak Ravenclaw tęskniła za Wężowym Językiem, nigdy nie dowiedziała się o tym nawet Helga. Ich przyjaźń nieco się osłabiła, a stosunki ochłodziły. Rowena stała się bardziej ostrożna, więcej czasu spędzała samotnie na błoniach lub w bibliotece. Od czasu do czasu zapuszczała się do Hogsmeade, gdzie płaciła dwa srebrne sykle za kufel mocnej, grzanej ognistej whisky, siadała w ciemnym kącie, gdzie nie była narażona na podejrzliwe, zaciekawione spojrzenia mieszkańców i myślała. Często wracała do tego przedziwnego wydarzenia na klifie. Stos kości ubrany w czarną pelerynę, później jej upadek do jeziora…

Ale myślała także o Salazarze. Już nie raz pluła sobie w brodę, że tak łatwo zmarnowała okazję do bycia naprawdę szczęśliwą. Nie miała pojęcia, co sobie w ogóle myślała, raz po raz odrzucając zaloty Slytherina. Przecież miała tyle okazji, aby się w końcu otrząsnąć. A teraz… teraz on już zawsze będzie myślał o niej jak o pustej, nic nie wartej wieśniaczce. Bo w głębi duszy była nią. Tak naprawdę posiadała jedynie dużą wiedzę i talent do uprawiania magii. Poza tym nic więcej nie odzwierciedlała. Czuła,że zmarnowała życie, mimo że powołała na świat dwójkę cudownych dzieci i przyczyniła się do powstania szkoły, która może trwać jeszcze setki lat po jej śmierci, ucząc kolejne pokolenia młodych czarodziejów. Czasami myślała, że może lepiej by się stało, gdyby wszyscy dowiedzieli się o romansie jej i Slytherina. Nareszcie poczułaby się lepiej. Nienawidziła tej sympatii, którą darzyli ją mieszkańcy Hogwartu. Gdyby znali prawdę, mieliby do niej całkiem inny stosunek. I nie mówiliby już co jakiś czas o tym, dlaczego Salazar odszedł. Oficjalna wersja była taka, że nie mógł znieść takiej ilości szlam w zamku. Ów temat, na szczęście dla Roweny, powracał coraz rzadziej i rzadziej…



*



         Salazar siedział w fotelu i polerował piękny, krótki sztylet spoczywający na jego kolanach. Był pod wrażeniem precyzji, z jaką był wykonany. W końcu to robota goblinów. Nie wymagał czyszczenia, ale owa czynność jakoś uspokajała Slytherina. Klinga była ciemna, lśniąca, w rękojeści umieszczono błękitne, maleńkie szafiry. Posiadał wiele sztyletów. Był majętnymi szanowanym człowiekiem, a od momentu, gdy opuścił szkołę – spokojniejszym i szczęśliwszym. Jego ślub z Rachel odbył się tuż po wyjeździe i był na tyle huczny, że "Prorok Codzienny" nie omieszkał o tym napisać. W duchu miał nadzieję, że gazeta wpadnie w ręce Roweny i ta nareszcie zrozumie, jaki błąd popełniła. Salazar ani nikt inny nie wiedział jednak, że Ravenclaw zrozumiałą to już dawno. W przeciwieństwie do niej Slytherin nie kochał jej już. Najważniejsza była Rachel i to o niej myślał. Był z nią po prostu szczęśliwy. Dałamu trzech wspaniałych, mężnych synów i cudowną, uroczą córkę Elizabeth. Mieszkali w wielkim, kamiennym dworze, gdzie wiedli spokojne, pozbawione większych trosk życie. Nie musieli pracować. Jedyną myślą, która sprawiała, że Salazar i Rachel tracili nagle humor był fakt, że za kilka lat ich dzieci dostaną list z Hogwartu. A Salazar zobaczy tak dawno już zapomniany podpis Roweny z małym zawijasem przy "R". Będzie mógł, patrząc na niego, wyobrazić sobie, że przecież jej ciepła dłoń dotykała tego pergaminu… Nie miał pojęcia, dlaczego o tym myślał. Na pewno nie była to miłość, lecz raczej jakaś dziwna forma sentymentu. I mimo że Malfoy wiedziała praktycznie o wszystkim, z tego Salazar nigdy się jej nie zwierzył. Szczerze mówiąc, to w głębi ducha oczekiwał na jakąś sowę od Ravenclaw, aczkolwiek sam by jej nie odpisał. Po prostu był niesamowicie ciekaw, jak teraz im się żyje w Hogwarcie. Czuł także, że jego żona też nad tym się zastanawiała. Rzadziej bo rzadziej, ale myślała o tym.



- Co się stało? – cichy, lecz wyraźny głos blondynki rozbrzmiał gdzieś na drugim końcu pokoju.

- Dlaczego myślisz, że coś się musiało stać?

– Bo zawsze polerujesz miecz, kiedy jesteś spięty.

Obeszła jego skórzany fotel i usiadła naprzeciw komęża, w drugim. Długie, prawie białe włosy miała splecione w wymyślny warkocz, do którego przymocowane były perły i maleńkie diamenciki. Ubrana była w jasną, błękitną suknię, która idealnie pasowała do jej oczu.

- Wspomnienia. To wszystko. Po prostu żałuję pewnych wyborów. Chodź tu – odłożył sztylet na bok i wyciągnął ramiona w stronężony. Ta usiadła mu na kolanach i objęła go rękami za szyję.

- Jakich? – zapytała zgodnie z przewidywaniami Salazara.

- Chociażby pomysł bliższego poznania Roweny. Od początku mną gardziła, a ja głupi w to brnąłem – mruknął, czując, jak Rachel poruszyła się nieznacznie na jego kolanach.

- Nie myśl o tym. Nie liczy się ani to, co ona do ciebie czuje, ani co nawyczyniała, aby zniszczyć nasz związek.

- Masz rację. Teraz jesteśmy silniejsi. I wszystko przetrwamy – dodał i pocałował ją w usta. Wciąż pożądał jej tak samo mocno jak napoczątku ich małżeństwa. Ale było to dodatkowo połączone z uczuciem. U Roweny pragnął tylko ciała. Od zawsze intrygowała go jej wiedza, ale ów pustostan… brak racjonalnego myślenia… Była inteligentna, ale jej mądrość życiowe równa była zeru.



*



         Mijały lata. Założyciele Hogwartu się nieco postarzeli, ich dzieci wyrosły… Wszystkie ukończyły Hogwart, nawet dzieci o nazwisku Slytherin. Bez choćby chwili wahania Tiara Przydziału umieściła Thomasa, Ottona, Silvica i Elizabeth w domu ich ojca, gdzie powstała elitarna grupka Ślizgonów, gardzących szlamami i propagujących czystą krew. Przetrwała ona do dnia dzisiejszego, przez co wychowankowie Domu Węża cierpieli na brak przychylności ze strony trzech innych domów.

         Syn Roweny wyrósł na mądrego, pracowitego młodzieńca. Był naprawdę podobny do ojca. Wyjechał jednak do Europy pracować dla Gringotta, więc nie musiał być narażony na coraz bardziej podejrzliwe spojrzenia mieszkańców zamku. Helena zaś pozostała w Hogwarcie, wiodąc beztroskie, dostatnie życie. Nie była tak inteligentna jak jej matka, nad czym w głębi ducha bardzo bolała. Los obdarzył ją jedynie wygórowanymi ambicjami i namiastką tego, co mogła posiadać. Ale szybko domyśliła się, jak może zdobyć to, czego tak bardzo pragnęła. Był nim mianowicie diadem, który jakimś cudem został obdarzony ogromną magią. Osoba mająca go na głowie stawała się w mgnieniu oka mądrzejszy. Dla Heleny był to skarb tak nęcący, że łapała się już nie raz na marzeniu o nim. Nieświadomie planowała zdobycie go, acz dobrze wiedziała, że byłaby to kradzież, co z kolei jest bardzo poważnym grzechem.

         Dlatego córka Roweny żyła tak z nadzieją, że któregoś dnia po prostu znajdzie się jakieś idealne rozwiązanie, aby zmienić w końcu jej ciasny umysł.



         Helena była niewątpliwie bardzo oczytaną i wykwalifikowaną czarownicą, ale los nie szczędził jej też urody. Wraz z nią odziedziczyła po matce także chłód i wyniosłość, a niebyło to dobre połączenie. Posiadała wielu adoratorów zaciekle rywalizujących między sobą o jej rękę, lecz najostrzejszym i najodpowiedzialniejszym dla niej według rodziców był baron Leonard Salwadore. Prócz majątku i urody posiadał także niezwykle porywczy charakter, a utrzymanie nerwów na wodzy stanowiło dlań nie lada problem. W Helenie zakochany był na zabój, ta jednak odrzucała jego zaloty, nieświadomie powtarzając życiowy błąd swojej matki.

- Niech się pan nie stara – powtarzała mu. – Doceniam pańskie poświęcenie, ale nie kocham pana.

- Panienka miałaby ze mną iście rajski żywot. Czyż nie lepiej być z osobą, która kocha bardziej? – pytał w groteskowo poetycki sposób.

- Nie wiem. Uważam, że lepiej być z osobą, która się tak naprawdę kocha. Pan byłby dobrym mężem, ale nie dla mnie.

Baron był człowiekiem o słabych nerwach, szybko wypadał w złość, co bardzo nie podobało się młodej córce Ravenclaw. Obawiała się, że może on w przyszłości podnieść na nią rękę. Poza tym miała teraz ważniejsze plany.



~*~



         Jest to przedostatni rozdział na tym blogu. Szczerze mówiąc, to przywiązałam się. Ale niestety muszę zakończyć opowiadanie, aby założyć nowe. Chociaż nie wiadomo – ACTA od wczoraj jest już wprowadzona, więc nie mam pojęcia, czy onetowskie blogi przetrwają. Pamiętajcie jednak. Co by się nie działo, zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby zapobiec temu, co się dzieje. Sama czy w grupie. Wciąż będę pisać i publikować.