18. "Wszystko zmierza ku dobremu"

Gryffindor w końcu puścił Rowenę i odwrócił się w kierunku Helgi i Salazara. Ten drugi nie był zachwycony.
- Nie musiałeś – wycedził.
Zamachnął się i z zaciśniętej mocno pięści uderzył Godryka w twarz. Ten przewrócił się do tyłu, lecz prawie natychmiast się podniósł.
Sam z siebie nigdy nie zaatakowałby Salazara, ale ten atak tak go poruszył, że aż sam się zdziwił. Zamachnął się i uderzył Slytherina w nos.


Walka trwała nie długo, lecz i tak oboje agresorzy byli poobijani i krwawili.
- Do cholery, uspokójcie się! – krzyknęła Helga, sama przerażona swoim wybuchem.
Wyciągnęła błyskawicznie różdżkę, a moc wezbrała w niej z całą siłą. Huknęło, cały hol wypełnił gęsty, szary dym, a kiedy opadł, tworząc na kamiennej podłodze jednocentymetrową warstwę kurzu. Salazar i Godryk leżeli na wznak, dysząc ciężko, każdy pod inną ścianą.

Helga gapiła się w to miejsce, w którym jeszcze przed chwilę bił się Slytherin i Gryffindor. Schowała różdżkę do kieszeni z kamienną miną.
- No, to… jeśli znów zaczniecie, dostaniecie drugi raz – powiedziała, unikając spojrzenia wszystkich.
Stary skrzat domowy, również przez przypadek odrzucony zaklęciem, leżał powykręcany i brudny od szarego pyłu pomiędzy chłopakami, łzy mieszały się z nim, a oczy wyłaziły z orbit. Rowena odprawiła go, a sama kazała Godrykowi i Salazarowi się dogadać, po czym wyszła razem z przyjaciółką odprowadzić konie.


Slytherin usiadł na pierwszym stopniu schodów i przyglądał się Gryffindorowi, który jednym machnięciem różdżki usunął szary pył, pokrywający całą podłogę. Usiadł obok niego i również utkwił wzrok w swoich stopach.
- Wybacz, że ją pocałowałem – odezwał się pierwszy Godryk. – To dla tego, że się ucieszyłem, nic nie czuję do Roweny… to znaczy, kocham ją jak siostrę, nic więcej.
Slytherin milczał przez chwilę, myśląc intensywnie.
- Łączyło nas kiedyś coś więcej – rzekł w końcu. – To już skończone, ale…
- Ale nadal nie możesz się z niej wyleczyć? – dokończył za niego.
- Tak.
Zamilkł. Przez kilka minut nie odzywali się do siebie, wpatrując się w podłogę.

W końcu Slytherin odezwał się:
- A ja przepraszam, że cię uderzyłem.
- Nie no, miałeś powody.
Wróciły dziewczyny. Obie miały świeży śnieg na włosach i ramionach, i obie rozmawiały. Kiedy zobaczyły siedzących na schodach chłopców, zatrzymały się na chwilę.
- Pogodziliście się? – zapytała Rowena. – Jeśli tak, to chodźcie. Musimy zwiedzić zamek.

Zaczęli wspinać się po schodach. Po chwili byli już tak zmęczeni, że musieli na moment przystanąć. Salazar zaklął pod nosem.
- Dajmy temu spokój – wydyszał. – Jutro to zrobimy, jestem zmęczony.
- Gdybyś nie stracił energii na bezsensowną bijatykę z Godrykiem, nie miałbyś tego problemu – powiedziała Helga.
Weszli na trzecie piętro. Budynek nie wyglądał przytulnie, od razu to stwierdzili. Na szkołę nadawał się świetnie. Pokoje były jednak urządzone jak zwyczajne sypialnie.


- Można by sprzedać te meble – zaproponowała Helga. – I tak nie zdadzą się na nic.
- Chyba że chcemy zrobić sypialnie dla uczniów – wtrącił Gryffindor.
Slytherina znów ogarnęło pesymistyczne myślenie.
- O ile uczniów znajdziemy – rzekł. – Przecież teraz każdy ukrywa się jak może, skąd niby mamy wiedzieć, kto jest czarodziejem?

Rowena roześmiała się drwiąco.
- W Ministerstwie Magii można sprawdzić bardzo łatwo – wyjaśniła, lecz uśmiech jej zbladł, gdy zobaczyła nic nie rozumiejące miny przyjaciół. Westchnęła ciężko i przewróciła oczami. – No nie, czy wy nic nie czytacie? Ministerstwo Magii zajmuje się płatnościami, przestrzegania praw czarodziejskich i w ogóle ukrywania naszego świata magicznego przed mugolami w ten sposób, żeby i nam się dobrze żyło. Jego budynek znajduje się w Anglii. Było to pierwsze Ministerstwo Magii na świecie, później powstało ministerstwo we Francji, Egipcie, Grecji i w Rzymie. A później to już jakoś tak szło w pozostałych krajach. Ale nasze i tak jest najstarsze, pochodzi jeszcze sprzed narodzenia Chrystusa.


Zakończyła swoją opowieść z szerokim uśmiechem na ustach. Reszta nie podzielała jednak jej zachwytu.
- Nie mówiłaś, że trzeba to będzie rejestrować – odezwał się Godryk.
- Czy ja muszę o wszystkim myśleć? – zapytała poirytowana jego głupią odzywką Rowena. – Zresztą to zajmie nam chwilę, edukacja młodych czarowników i czarownic jest bardzo ważna, przecież nie możemy dopuścić, aby nasz gatunek wyginął.


Slytherin wybuchnął szyderczym śmiechem.
- No pewnie, bo dotarcie do Anglii i powrót do Szkocji zajmie nam najwyżej jedno popołudnie – zadrwił.
Rowena znów przewróciła oczami.
- A nawet mniej – warknęła. – Przecież będziemy mogli się teleportować, pomyśl trochę. Zanim przygotujemy tu wszystko, minie dużo czasu. A teraz wybaczcie, jestem zmęczona, idę spać.


Otworzyła drzwi do najbliższej sypialni, powiedziała reszcie „dobranoc” i zamknęła się w środku. Przebrała się w koszulę nocną i podeszła do wielkiego lustra w złoconej ramie. Spojrzała na swój stan. Ubrana była w starą, cerowaną chyba ze dwadzieścia razy, poszarzałą koszulę nocną, a przecież to wszystko było teraz jej. Była bajecznie bogata, a wyglądała jak obdartuska.
Położyła się do łóżka, prawie natychmiast też zasnęła.


*


Rano obudziła się wcześnie. Gdy spojrzała w okno, Black, bijący z niego prawie ją oślepił. Była to tylko biel śniegu, odbijająca blade, surowe światło zimowego słońca.

Wyślizgnęła się z łóżka, myśląc o rozmowie z Roweną. Poczuła się gorsza, kiedy sobie uświadomiła, że tamta dziewczyna jest nie tylko ładniejsza od niej, ale i nieporównywalnie mądrzejsza. Helga dopiero co dowiedziała się o istnieniu jakiegoś Ministerstwa Magii, a Ravenclaw zdawała się znać je od dziecka. Nie chciała dopuścić do siebie tej myśli, ale zazdrościła jej.


Kiedy się już przygotowała, poszła do pokoju Roweny. Zapukała, a kiedy usłyszała jej głos, weszła do środka. Dziewczyna ubierała właśnie buty. Uśmiechnęła się na widok rudowłosej.

- Już wstałaś? – zapytała. – Chodź, musimy się pospieszyć, zamek jest wielki, zanim go całego zwiedzimy, minie sporo czasu.
Chwyciła przyjaciółkę za rękę i wybiegła z pokoju. Obudziły najpierw Gryffindora, później Slytherina. Musieli odnaleźć kuchnię. Zeszli do holu.

Rowena postanowiła wezwać skrzata.
- Skrzacie! – zawołała kilkakrotnie.
Coś teleportowało się z głośnym trzaskiem i przed nimi pojawił się stary, brudny skrzat. Powitał swoją panią z głębokim ukłonem.
- Gdzie możemy tu coś zjeść? – zapytała go.
- W tamtej sali, zaprowadzę panienkę Rowenę – odparł, chwycił obie dziewczyny za rękawy szat i poprowadził Czwórkę do dużej sali na parterze.
Duża to mało powiedziane. Była ogromna i w każdym drobiazgu widać było rozpustną świetność. Kiedy znaleźli się w środku, wszyscy wydali z siebie westchnienia i wypowiedziane szeptem słowa podziwu.


- Ale piękna… – odezwał się Godryk.
- Wielka Sala – powiedziała Helga, patrząc na wspaniały dywan, którym wyłożona była kamienna podłoga.
- Skrzacie – zawołała Rowena, zanim ten wyszedł z sali. – Jak mam się do ciebie zwracać?
- Mam na imię Kopciuch – odpowiedział, znów nisko się kłaniając. – Co mamy podać na śniadanie?
- Cokolwiek – odparł Gryffindor. – Po tym, co jedliśmy podczas podróży, nie jesteśmy specjalnie wybredni.
Kopciuch ukłonił się jeszcze raz i zostawił Czwórkę samą.


Ci od razu zaczęli konspiracje na temat pomieszczenia.
- A więc – zaczęła Rowena. – Można by usunąć ten dziwny stół i postawić oddzielne dla uczniów. W Wielkiej Sali nie potrzebne są też te obrazy… przeniesiemy je do holu.
Spojrzała na Helgę, która miała zażenowaną minę z powodu nazwy, jaką nadała tej komnacie.
- Ta nazwa jest idealna – dodała Rowena.
- Ale dywan się usunie – stwierdził Slytherin. – Można by go sprzedać Egipcjanom, oni zawsze robili cyrki z różnymi materiałami.


Usiedli przy ogromnym, okrągłym, zajmującym prawie całe pomieszczenie stole, po środku którego znajdowała się wycięta dziura.

- Nie pamiętam, by tu coś takiego stało – stwierdziła Rowena, kiedy trójka skrzatów domowych przyniosła im śniadanie.
Na półmiskach, tacach i talerzach były takie potrawy, o których istnieniu nawet nie wiedzieli. Bez przekonania zabrali się do jedzenia, bo głód skręcał im aż żołądki. Stwierdzili jednak, że potrawy są o wiele lepsze, niż te, które jedli we własnych domach, więc reszta śniadania minęła im w radosnych rozmowach.

- Więc trzeba to zarejestrować w Ministerstwie Magii, tak? – podjął na nowo temat, który zakończyli poprzedniego dnia.
- Mówiłam już – odparła Rowena. – To nie zajmie dużo czasu. Poza tym, jeśli nawet trwałoby to cały dzień, warto.
- Nie możemy teraz zrezygnować – za przyjaciółką opowiedziała się Helga. – Jesteśmy w Szkocji, mamy zamek, jesteśmy prawie dorośli… Wszystko zmierza ku dobremu.
Gryffindor uniósł swój puchar z winem, wznosząc toast:
- Za Hogwart.
- Za Hogwart – powtórzyła reszta.
Zgodnie z przymusem, stuknęli się pucharami.


Slytherin i Gryffindor, zamiast wypić ich zawartość, rozwalili je, uderzając się nimi nawzajem w skronie. Wino opryskało stół, piękny dywan i dziewczyny. Salazar i Godryk natomiast cali ociekali czerwonym trunkiem. Nie przeszkadzało im to, bo teraz cała czwórka była szczęśliwa, jak nigdy dotąd. Dla czarodziejów, tępionych przez mugoli, rozpoczęła się nowa era.


~*~


Pisałam ten rozdział długo, bo do dwunastej trzydzieści. W nocy oczywiście. A dziś prawie się spóźniłam do kościoła na dziewiątą. Cóż, jest to pierwszy rozdział w 2010 roku. I jest trochę spokojniejszy. Zmieniłam też szablon na taki bardziej „hogwarcki”, bo ten już mam dość długo. Dedykacja dla alice. :*